Wie zal dat betalen, zoete lieve Gerritje? Hoe toepasselijk is tekst van dit kinderliedje soms voor de thuiszorg. Bij elke nieuwe zorgvraag die binnenkomt, moeten de financiën geregeld zijn. Anders is er een probleem.
Gelukkig hoef ik in mijn werk bij het VTT-team die vraag niet altijd te stellen. Meestal worden wij ingeschakeld als er al een indicatie is, en er dus toestemming is voor zorg in de thuissituatie. Toch moet je ook hier weer oppassen.
Zo krijg ik een huisarts aan de telefoon die vraagt of er met spoed een verblijfskatheter kan worden ingebracht bij een oudere man die terminaal is. Wij hebben in de auto altijd een tweetal kathetersetjes liggen, dus dat is het probleem niet. Bovendien: ik ben op dat moment hemelsbreed 300 meter van het betreffende adres weg. En ik kan ook nog eens gelijk komen.
In een klein kamertje ligt de cliënt. Zwaar ademend, nauwelijks aanspreekbaar. Ik leg uit wat ik kom doen. Hij doet zijn ogen even open als hij mijn – voor hem onbekende – stem hoort. Hij knikt, nauwelijks zichtbaar.
Na de handeling ga ik op zoek naar de map, en dan blijkt dat er een andere thuiszorgorganisatie is ingezet dan die waarvoor ik werk. Oeps! Nu hebben wij de onderlinge afspraak dat wij de voorbehouden handelingen op verzoek van andere zorgorganisaties uitvoeren, maar dan moet daar wel eerst overleg over zijn geweest. Maar die huisarts heeft natuurlijk gedacht: ‘thuiszorg is thuiszorg’…
Twee dagen later volgt inderdaad een moeizaam telefoongesprek met de afdeling administratie van de andere zorgaanbieder. “Hoe is het toch mogelijk dat u zonder overleg die katheter hebt ingebracht…”
De volgende keer ga ik toch maar weer even na of alles administratief geregeld is, voordat ik met spoed iets ga doen.
Kennen jullie ook van die voorbeelden, waarbij het snelle leveren van zorg wordt gehinderd door administratieve regeltjes?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account