Al die verhalen over wantoestanden in de zorg, zoals die bij de laatste CAO VVT- onderhandelingen werden verteld, ik geloofde daar niet zo in. Maar lees dan de ervaringen van Tiny.
Tiny is een 48-jarige vrouw die door zuurstoftekort spastisch is geworden. Na vele jaren dicht bij ouders en familie gewoond te hebben, moest zij om diverse redenen verhuizen en werd zij opgenomen in een instelling een paar dorpen verderop. Tiny is intussen verworden tot een zorgafhankelijke vrouw, die zonder hulp niet kan eten, drinken of naar het toilet gaan.
Tiny heeft het niet naar haar zin in de instelling. Zij is de enige in een rolstoel op haar afdeling. Als er iets gedaan wordt met de bewoners, moet zij achterblijven want het personeel kan niet uit de voeten met haar rolstoel.
Tiny wordt dagelijks op de douchebrancard ‘gehesen’ met de tillift, zodat ze gewassen kan worden. Het gebruik van de tilmat is voor haar erg gevoelig. Tiny kan met een goede ondersteuning en een rustige benadering ondersteund op haar benen staan zodat de transfer van bed naar rolstoel naar douchestoel gemakkelijk kan worden gemaakt. Maar daar moet je wel even de tijd voor nemen.
Tiny heeft incontinentiemateriaal aan, terwijl ze best in staat is haar urine op te houden. Tijd om haar op de wc te helpen, wordt niet vrij gemaakt.
Ze kijkt met angst en beven uit naar de nachten dat zuster Y of broeder Z dienst heeft. Zij reageren niet op een bel als zij een spasme heeft of niet goed in bed ligt, want ze hebben slaapwacht en daar komen ze hun bed niet voor uit.
Al die zaken maken van Tiny een angstig vogeltje, dat schrikt als zij plotseling iemand in haar gezichtsveld ziet verschijnen.
Ik heb Tiny tijdens mijn Zonnebloemvakantie de afgelopen week mede mogen verzorgen, en ik heb haar met de liefdevolle aandacht van collega’s zien opbloeien. ‘Tiny kan meer dan gedacht wordt, maar dan moet je er wel de tijd voor nemen’ was onze conclusie. Wij vinden het in-en-in-triest dat er in de instelling waar zij woont, niet de tijd wordt genomen om te kijken naar wat Tiny kan.
Nee, er wordt onder het mom van ‘druk, druk’ druk’ snel gehandeld, en voor Tiny betekent dit dat zij elke keer weer opziet tegen transfers, verschonen van incontinentiemateriaal en de nachten.
Ook als de verhalen die ik van haar familie hoorde, maar voor 10% waar zijn, dan moeten de werkenden in haar instelling zich de ogen uit de kop schamen dat zij niet het inzicht hebben om Tiny op een voor haar goede wijze te verzorgen.
Je verschuilen achter geen tijd, zieken op de afdeling, bezuinigen en ga zo maar verder, is voor mij de gotspe van de eeuw. Jij als verzorgende/verpleegkundige bepaalt zelf je kwaliteit van zorg, en als je al zo bent afgestompt dat je dat niet meer ziet, dan zul je bij jezelf de vraag moeten stellen of je nog wel in het goede vak zit.
Ik weet het, velen zullen het niet met mij eens zijn. Maar ik kan me nog steeds kwaad maken over het effect dat het gedrag van de verzorgenden/verpleegkundigen kan hebben op mensen zoals Tiny.
Tiny (inderdaad niet haar echte naam) wil graag dat ik met haar verhaal de zusters en broeders een beetje wakker schud. Zodat het weer duidelijk wordt dat er achter al die productie die we draaien, mensen zitten met wensen, gevoelens en angsten. De hoop dat het op haar afdeling beter zal worden, zit in een heel klein hoekje erg ver weggestopt.
Jos Kaldenhoven werkt in een VTT-team. Twitter @broederjos
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account