Iedereen in Sandra’s omgeving heeft het maar over de sluiting of – nu weer – doorstart van ziekenhuis De Sionsberg in Dokkum. Iedereen heeft het altijd over ziekenhuizen. ‘Weten mensen wel, dat er nog veel meer mensen in de problemen zitten, binnen zorggroep Pasana? De ouderenzorg, bijvoorbeeld.’
En die ouderenzorg was een gezond onderdeel binnen Pasana. De verpleeghuizen, daar ging het juist goed. Nu niet meer.
Het vooraanstaande ziekenhuis sleept de ouderenzorg mee in zijn faillissement. En met ‘de ouderenzorg’ bedoel ik ‘de mensen die werken in verpleeghuizen, op revalidatieplaatsen of in hospices. Zorg voor ouderen, voor stervenden, minder acute zorg, maar mogelijk nog veel belangrijker dan ziekenhuiszorg. De respectvolle zorg voor mensen aan het eind van hun leven.
Voor het laatste nieuws over de Sionsberg volg je Zorgvisie.nl. Lees meer>>>
Eerder werd het nut van kwalitatieve (sterf)zorg gezien en kreeg het hospice een nieuw onderkomen; mooier, beter, alles voor de stervende mens uit het hoge Noorden. Bij een geboorte is veel zorg nodig, maar men zag dat sterven een evenzo kwetsbaar en heftig moment is. Dus er was personeel voor deze mensen en mooie ruimtes. Fijn. Belangrijk. Onmisbaar.
Maar ineens valt het ziekenhuis om. Nu krijgen ouderenzorgers af en toe een brief. Die brief nodigt uit voor een gesprek. Moet je om 16 uur komen, dan heb je geluk. Want ben je uitgenodigd om 14 uur, dan ben je ontslagen. Voorgoed en echt en zonder uitleg of salaris. Dat mag als de baas failliet gaat.
Tot nu toe zijn alleen maar de langdurig zieken ontslagen. ‘Gelukkig’. De rest mag nog werken (mág?) en krijgt nog geld (steeds later en minder). Gelukkig? Met minder mensen proberen hetzelfde sterven mogelijk te maken? Met collega’s bovendien die strak staan van de spanning. Het is wachten op uit- en omvallers, hernieuwd langdurig zieken voor nieuwe ontslagrondes.
De zorg wordt te duur. Dat blijkt wel. Onbetaalbaar in dit geval. Maar het leven en sterven gaat gewoon door. Met minder mensen met meer problemen, moet daarvoor nog altijd perfect worden gezorgd. Overlijdenden hebben nou eenmaal geen boodschap aan faillissementen. En hun verplegenden en verzorgenden natuurlijk ook niet.
Ondanks de hoge druk en de akelige werkomstandigheden, zingen zij een liedje aan het bed. Ter ontspanning van de cliënt. Ze wassen met liefde en spreken met aandacht. Dat mag niet anders. Ooit zag ook de baas hoe belangrijk een goed sterfbed was en gaf daar ruimte voor. Nu beslist geld anders. Het goede sterven moet komen van de creativiteit van de achtergebleven, gestreste collega’s. Want de baas of de bank of de zorgverzekeraar of wie dan maar beslist hoe anderen sterven, heeft de sterfbedden van het hospice en het vangnet van de verpleeg- en verzorgingshuizen verspeeld in het ziekenhuis.
In een wereld waar alles kan, wordt ouder worden en sterven vol vertrouwen flink onmogelijk gemaakt. Geld regeert. Het gaat niet om rustig uitdoven van prachtige levens, maar om zo vol mogelijke zakken. Zouden de regeerders weten dat hun laatste hemd helemaal geen zakken heeft?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account