Ik las de special van Nursing in combinatie met Medisch Contact. Een artikel over samenwerken voor gevorderden. Over het grijze gebied tussen artsen en verpleegkundigen op een nieuwe, hypermoderne kinder intensive care.
Er was op die kinder-ic geen sprake van hiërarchie. Sterker nog: de verpleegkundigen stuurden artsen weg als zij dreigden te prikken of onderzoeken tijdens uiterst belangrijke rustmomenten. En die dokters luisterden omdat dat logisch was, zoals ze zelf zeiden. Geen bloedgassen als de verpleegkundige aan het wassen is. Het klinkt mij als muziek in de oren. Net als rustmomenten bewaken. Maar bij mij op de afdeling is dat meestal geen richtlijn voor de artsen.
Die komen als ze komen. Omdat ze ervoor en erna nog poli hebben en scopieën, spoedjes en vergaderingen. Visitelopen gebeurt als zij komen. Om half tien ’s ochtends, als ze op tijd klaar zijn. En later, als dat beter uitkomt. Dat daar ADL-momenten en koffiepauzes door verstoord raken, is geen ijkpunt. Patiënten half of geheel naakt, snel onder dekens weggestopt, want de dokter wacht. Als ik kies voor toch even een kledingstuk weer aantrekken, krijg ik daarna de wind van voren. Eerst van mijn leidinggevende, daarna van de arts die wachtte. Want zijn tijd is kostbaar en zeer beperkt. Begrijp me niet verkeerd.
Wij hebben kanjers van artsen. Menselijk en collegiaal. Maar wat ik las in dit artikel lukt niet op mijn afdeling. Ik vraag me af: moeten verpleegkundigen mondiger zijn en meer ervaren om serieus genomen te worden? Moet je vaker van je af bijten om ervoor te zorgen dat medici naar je luisteren? Wat hebben de artsen en verpleegkundigen van deze ic, dat ik niet heb?
Hoe gaat dat bij jou op de afdeling? En heb je nog tips?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account