Vanwege de langzaam maar zeker achteruitgaande conditie van moeder heb ik de behoefte om, na ruim anderhalf jaar, opnieuw een gesprek aan te gaan met de huisarts. Samen met mijn dochter maak ik een afspraak. Als we binnenkomen bij de huisarts haalt zij de huisarts in opleiding er bij, die de laatste paar keer bij moeder is geweest toen ze weer ziek was.
Ik leg uit waarvoor wij komen: we zien moeder langzaam achteruit gaan en willen eigenlijk weer eens met de huisarts praten over de kwaliteit van haar leven: is het nog de moeite waard en hoe lang kan er, medisch gezien, doorgegaan worden met behandelen van de exacerbaties van de COPD.
Die zaterdag daarvoor ben ik met moeder naar het winkelcentrum van Amstelveen gereden, een van haar favoriete winkelcentra. In de auto op weg daarnaartoe breng ik het gesprek op de kwaliteit van haar leven. Mijn vraag: “Heb je er nog zin in mam?” beaamt zij volmondig met ja! Wanneer ik vraag “Wanneer zou je zeggen nu hoeft het voor mij niet meer”, moet zij even nadenken. Dat was kennelijk een moeilijk te beantwoorden vraag. Ik vraag haar wat zij erg zou vinden in haar leven nu. En dan geeft zij meteen antwoord. “Als ik helemaal afhankelijk van anderen zou worden en als ik in een rolstoel terecht zou komen. Dat zou ik vreselijk vinden”. Als ik dan zeg dat je dat ook kwaliteit van leven kan vinden: wel of niet afhankelijk zijn en zelf nog kunnen lopen etcetera, dan begrijpt ze waar ik naartoe wil en zegt dan nogmaals: “Als ik zo afhankelijk wordt dat ik niets meer zelf kan, dan hoeft het voor mij niet meer, maar laten we nu maar over iets vrolijkers gaan praten”.
Dit vertel ik aan de huisarts en de haio en geef dan meteen aan dat ik de verantwoordelijkheid voor besluitneming over wel of niet behandelen erg zwaar vind. De huisarts reageert hier onmiddellijk op en zegt dat ik daar de verantwoordelijkheid ook niet voor hoef te nemen, dat die aan haar is en dat het voor mij als dochter ook niet terecht zou zijn als ik daar de beslissing over zou moeten nemen.
Eigenlijk zei de huisarts anderhalf jaar geleden precies hetzelfde, alleen toen kenden wij elkaar nog niet, en, nog belangrijker, toen kende zij moeder nog niet en had geen duidelijk beeld van de situatie van mijn moeder en haar dagelijkse leventje in het verzorgingshuis. Toen was ik het niet met de huisarts eens. Mijn dochter en ik hebben dit ook aangegeven en er is toen naar ons geluisterd. Nu voel ik mij opgelucht: Ok, die verantwoordelijkheid hoef ik ook niet op mijn schouders te nemen, die is voor de huisarts. Wel in goed overleg met ons natuurlijk!
We gaan uit elkaar met de afspraak dat we, mocht het nodig zijn, over en weer contact met elkaar zullen opnemen en ik voel letterlijk een zwaar gevoel van mijn schouders glijden!
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account