Ruim twee jaar werk ik als trajectbegeleider van dementerende ouderen die thuis wonen. Daarnaast begeleid ik ook de mantelzorgers. Ik stem de zorg met alle betrokkenen op elkaar af en ondersteun het systeem. Een prachtige functie die zijn noodzaak met alle veranderingen in de zorg bewijst.
Kwam je vroeger een bejaardenhuis rond je vijfenzestigste binnen omdat je wat slecht ter been was, nu zien we dat verzorgingshuizen sluiten en worden omgebouwd tot verpleeghuizen. Verzorgingshuiszorg wordt naar thuis verplaatst. Deze veranderingen hebben grote gevolgen voor zorginstanties, verzorgend personeel, mantelzorgers en vooral de cliënt.
Deze zorgvernieuwing (of noem het zorgverschraling!) betekent voor dementerende cliënten dat zij zo lang mogelijk thuis moeten blijven, ondersteund met allerlei vormen van zorg. Iedereen kent de thuiszorg; de wijkverpleegkundige staat weer centraal in de wijk (een van de kreten van ons kabinet, naar mijn gevoel was de wijkverpleegkundige nooit weg). Daarnaast worden cliënten ondersteund door huishoudelijke hulpen, zijn er veelal vrijwilligers betrokken en gaan ze op een gegeven moment gebruik maken van dagbesteding. Woon je als partner met iemand samen die dementie heeft, dan is dat niet makkelijk. Als trajectbegeleider hebben wij hier oog voor en proberen we de draagkracht van de mantelzorger te versterken. Je ziet je man of vrouw worstelen met een hele nare ziekte. Je wederhelft raakt steeds meer van je vervreemd. Hoe schrijnend is het wanneer ’s avonds je vrouw tegen je zegt dat je niet bij haar in bed mag stappen omdat ze je niet herkent als haar echtgenoot? En dan praat ik nu over een situatie waar nog een mantelzorger aanwezig is. Ik kom in situaties waar geen partner direct betrokken is. Iemand leeft alleen thuis, met diverse manieren van zorg en zelfs met een gps-systeem voor het geval er gedwaald gaat worden. Dagelijks bespreken wij de dilemma’s die we tegen komen. Hoe lang is het nog verantwoord thuis?
Cliënten wonen langer thuis. Het gevolg is dat zij in een later stadium van hun dementie worden opgenomen. Dit betekent dat ze niet altijd makkelijk te hanteren gedrag laten zien of veel lichamelijke zorg nodig hebben. De druk die op verzorgend personeel in verpleeghuizen komt te staan wordt hierdoor steeds groter. Ook de mantelzorg wordt geacht zijn steentje bij te dragen wanneer de partner is opgenomen.
Wat boven al van belang is bij dit onderwerp zijn de wensen van de dementerende. Iemand met dementie wil toch zo lang mogelijk in zijn vertrouwde omgeving blijven? Ik vind dat dat ook absoluut het uitgangspunt moet blijven, maar er moet aandacht zijn voor de mantelzorger. Want door alle veranderingen in de langdurige zorg komt er steeds meer zorg op de mantelzorger af. Het moet toch niet zo zijn dat de mantelzorger de tol moet betalen voor het 24 uur klaar staan voor haar/zijn partner?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account