De methode EXBELT, een interventie om het vastbinden van verpleeghuisbewoners terug te dringen, krijgt landelijk nauwelijks navolging. EXBELT is een goed voorbeeld van hoe lastig het is om de resultaten van verpleegkundig onderzoek duurzaam in te voeren in de praktijk.
Dit zegt professor Jan Hamers van Universiteit Maastricht in TvZ nr 4/2013 die de ontwikkeling van EXBELT leidde.
Hamers vertelt hoe EXBELT een succes was in verpleeghuizen die meededen aan het onderzoek, terwijl het landelijk terugdringen van fixeren tot nu toe niet goed lukt. Hoe kan het dat een methode die zo goed blijkt te werken nauwelijks landelijke navolging krijgt? Een methode die nota bene door de Inspectie voor de gezondheidszorg wordt aanbevolen.
Geld
Een van de factoren is geld. Een subsidie-aanvraag bij ZonMW voor de landelijke uitrol van EXBELT werd afgewezen met het argument dat de aanbeveling van de IGZ er wel voor zou zorgen dat de aanpak vanzelf zou worden opgepikt. Andere factoren liggen vooral binnen de instellingen zelf. Zo moeten bestuurders zich op een gegeven moment actief inzetten en er moeten mensen zijn die de nieuwe werkwijze onder de aandacht brengen en blijven lobbyen, aldus Dineke Abels, programmasecretaris van onder meer het Zon Mw onderzoeksprogramma voor verpleging en verzorging Tussen Weten en doen II.
Leer meer over de vertaalslag naar de praktijk en het implementeren van innovaties tijdens het TvZ congres Van wetenschap naar praktijk!
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account