Verpleegkundige Giuliani Gadioli Campos werkte in totaal vier weken op Lesbos om vluchtelingen bij te staan. ‘Ik zag de doden niet eens.’
In TvZ, vakblad voor verpleegkundigen, vertelt ze hoe van top tot teen stond te trillen toen ze een boot met vluchtelingen van een afstand om zag slaan. ‘Op zo’n moment sta je toe te kijken hoe mensen aan het verdrinken zijn, dat geeft zo’n machteloos gevoel. Ik stond van top tot teen te trillen.’ Campos is verpleegkundige op de afdeling traumatologie en vaatchirurgie in het Medisch Centrum Leeuwarden. Toen een collega voorstelde om bootvluchtelingen te gaan helpen op Lesbos, twijfelde ze geen moment: ‘In Brazilië, waar ik vandaan kom, hielpen mijn familie en ik altijd andere mensen. We gaven onze kleren weg en deelden eten uit in sloppenwijken. Dit is ook een van de redenen dat ik verpleegkundige ben geworden: zodat ik mensen kan helpen.’
Veertig boten per dag
In oktober reisde ze af naar Lesbos, waar ze in een complete chaos terecht kwam. ‘Overal schreeuwende mensen en huilende kinderen, die kou leden, honger hadden, hun geliefde kwijt waren geraakt… Op papier werkte ik acht uur, maar je blijft doorgaan: assisteren bij reanimaties, eten en drinke uitdelen, mee in de ambulance naar het ziekenhuis, wonden verzorgen. Er kwamen dagelijks zo’n veertig boten aan die propvol mensen zaten. Het voelde als dweilen met de kraan open. Toen ik een paar maanden later terugging, was het gelukkig rustiger.’
‘Breng mijn kind tot leven’
Er zijn veel momenten die de verpleegkundige nooit meer los zullen laten, maar eentje staat haar nog in het geheugen gegrift: ‘Ik assisteerde een arts bij de reanimatie van een jongetje. We voelden aan het lichaam en zagen aan het gezicht dat het leven er niet meer in zat. Dus moet je door naar een ander die misschien wél te redden is. Maar dan trekt de moeder van het jongetje aan je arm: alstublieft, blijf doorgaan. Breng mijn kind weer tot leven. Dat soort momenten waren het afschuwelijkst in mijn verpleegkundige carrière. Tegelijkertijd voelde ik me daar dolgelukkig. Want ik was daar niet bezig met registreren, of het opnemen van een pijnscore, maar met dat wat ik als verpleegkundige het liefst deed: ad hoc mensen helpen, terwijl de adrenaline door mijn lichaam gierde.’
Het hele interview met Campos is te lezen in het nieuwste nummer van TvZ, vakblad voor verpleegkundigen en verpleegkundig specialisten. Klik hier voor een abonnement
Campos denkt niet dat alle verpleegkundigen geschikt zijn voor het werk dat zij op Lesbos deed: ‘Ik heb zelfs artsen zien breken op dat eiland. Je moet stevig in je schoenen staan, stressbestendig en flexibel zijn, en zelfstandig kunnen werken. Als ik op een reddingsboot met opgeviste drenkelingen stapte, zag ik de doden niet eens: ik focuste me alleen op redden wat er te redden valt. Pas in Nederland drong tot me door wat ik eigenlijk meegemaakt had. Gelukkig heb ik het een plekje kunnen geven door er met collega’s over te praten.’
Stichting Bootvluchteling is nog op zoek naar verpleegkundigen die het medisch team kunnen versterken. Klik hier voor meer info
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account