Er komt een patiënt van een andere afdeling over. Was geopereerd aan zijn been. Nu een longontsteking erbij. Zijn medische voorgeschiedenis wordt mij overgedragen. Lage tensies. Vele infusen. En nu liters later stabiel genoeg om te verhuizen dus. ‘En zijn beleid?’ vraag ik. Op onze afdeling is dat namelijk standaard. Bij iedere nieuwe bedbezetter willen we het weten. Wat wil de patiënt? En hoe denkt de dokter daarover?
‘Beleid?’ Ik zie dat mijn collega van elders mij niet begrijpt. ‘Wel of niet reanimeren,’ licht ik toe. Beleid kan inderdaad duizend dingen betekenen. ‘O dat. Nou ehm…’ Ze moet eerst bladeren in zijn papieren.
In onze verpleegdossiers zit voorin een papier. Niet alleen moet een patiënt en zijn hoofdbehandelaar nadenken over het reanimeren. Ze kunnen ook nog beslissen over wel of niet beademen. Willen ze zonodig nog naar een indrukwekkende, maar levensreddende ic? Willen ze nog geopereerd worden? En hoe denken ze over cardiologisch ingrijpen op de cardiocareunit?
Op vele afdelingen is dit formulier nog niet echt ingeburgerd. Daar wordt nog wel eens over geklaagd. Slordig, vindt men het. Slordig? Wat dacht je van onduidelijk? Hoe vaak heb je de tijd om bij een hartstilstand van tevoren te overleggen: ‘O ja, wat wilt u eigenlijk?’ Hoe vaak zie je reanimaties lang van tevoren aankomen?
Mijn ervaring is dat noodsituaties je veelal plotseling verrassen. Geen tijd voor overleg. Eerst handelen. En moet je dan wel of niet deze man of vrouw redden? Met nauwelijks tijd om op een dokter te wachten. Wat moet je, als het nog niet is besproken?
Hoe werkt dat bij jou op de afdeling? Wordt er over reanimeren gesproken? Staat het duidelijk in het verpleegdossier?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account