Seks, je moet er niet over praten; je moet het gewoon dóen. Ach, was het maar zo simpel. Maar hier zit ik. Met een leerling, een nieuwe patiënt én een anamnese.
We hebben al vragen gesteld over voeding en zelfredzaamheid en zelfs over incontinentie. Ik sla de laatste bladzijde om en zie dat de patiënt opgelucht reageert. Het einde van dit vragenvuur is nabij. Want wat willen verpleegkundigen veel van je weten, als je opgenomen wordt voor analyse van pijn in je knie!
De laatste bladzij. Het is bij ons de aller nieuwsgierigste. Met vragen als: ‘Hebt u ook ingrijpende dingen meegemaakt in uw leven?’ en met het kopje seksualiteit.
Seksualiteit. Met een leerling naast je moet je het goed doen. Altijd, zullen kritische lezers hier opmerken. Uiteraard. Maar de seksualiteitsvraag heb ik al maanden niet meer gesteld. Ik meldde steeds zonder blikken of blozen dat ik niet perse iets hoefde te weten.
‘Maar verpleegkundigen vinden praten over seksualiteit net zo normaal, als ondersteunen bij het plassen of bed opmaken,’ loog ik. Patiënten begonnen echter stuk voor stuk tomaatrood aan te lopen en mij stotterend en gierend van het lachen te vertellen dat ze geen seksproblemen hadden. (‘Of wel, vrouw?’)
Om patiëntenharten te ontlasten (en voor mijn eigen gemoedsrust) sloeg ik dus – tot vandaag – de seksvraag over. Maar ja, met de leerling aan mij zij, moest ik het goede voorbeeld zijn.
Vragen jullie superzusters naar seksualiteit?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account