Doe je er iemand een plezier mee, als je vertelt: u bent ongeneeslijk ziek?
Nee, natuurlijk niet. Eindig leven is voor niemand een cadeautje. Maar de een geeft het duidelijkheid na een lang ziekbed vol onderzoeken en wachten. De ander zaag je met het nieuws de laatste poot onder de stoel vandaan.
In sommige culturen wordt over kanker niet gesproken. ‘Die verschrikkelijke ziekte’ wordt het genoemd of liever nog wordt het doodgezwegen. Familie kiest wat je te horen krijgt en waarschijnlijk is dat niet de waarheid. Als je in die landen ernstig ziek raakt, gaat de omgeving gewoon heel goed voor je zorgen.
Ik heb een patiënt op mijn afdeling. Zijn familie besluit dat hij niet zal kunnen verdragen dat hij stervende is. Dokter en verpleging wordt verzocht de diagnose stil te houden. Als de dokter aangeeft dat dit niet door de familie mag worden besloten, wordt meer druk op hem uitgeoefend. Hij mág niets zeggen. De patiënt zal eerder sterven, meent zijn familie, en veel ongelukkiger. Is dat nodig?
Een andere patiënt vecht voor zijn leven. Hij weet dat hij kanker heeft, maar gaat Nederlands de strijd aan. De man wordt geopereerd. Met een thoractomie wordt zijn borstkas verkend. Dan blijkt zijn maligniteit minder operabel dan ze dachten. De wond wordt gesloten, de man weer gewekt. ‘Niet alleen hebt u kanker, maar er is ook nog eens niks meer aan te doen,’ stamelt de teleurgestelde chirurg.
Hoe moet deze man herstellen van zijn grote operatie, terwijl hij weet dat zijn ziekte er nog zit? Hoelang zal hij nog leven? En hoelang zou hij leven, als de dokter tegen hem had gelogen: ‘Goedemorgen, uw tumor is succesvol verwijderd’?
Moet een arts altijd de waarheid vertellen?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account