Het liefst zou men nooit meer iemand vastbinden. Alle fixatiematerialen het land uit, preekt men. Goed idee, reageert Nursing. Maar hoe doen we zoiets, vraag ik me af.
Fixeren is ongeveer het tegenovergestelde van verplegen. Vastbinden en beperken in plaats van ruimte geven en stimuleren. Dat is niet wat we leren op school of voelen in ons bloed. Iemands handen aan een bed bevestigen, een strakke band om een buik, dat wil een mens een ander toch niet aan doen?
Maar wat doe je als een man in zijn delier levensreddende apparatuur dreigt te verwijderen? Wat als hij sterft, als hij niet wordt gebonden? Is vastbinden dan wél verplegen?
Ik vraag me af of er voldoende alternatieven zijn om fixeren te vermijden. Heeft een instelling voldoende materialen, voldoende geld en zijn er genoeg verpleegkundigen om de onrustbanden af te laten? Of is fixatieloosheid een niet te behalen droom?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account