Als een gele mummie loop ik een met rood gecodeerde patiëntenkamer op, waar twee patiënten geïsoleerd verpleegd worden. Dat is nodig, want zij hebben MRSA.
Afgezonderd van andere patiënten, want stel je voor dat er door die twee patiënten dadelijk op de hele afdeling MRSA uitbreekt. Dat moeten we natuurlijk niet hebben!
In hoeverre is dit beleid zinvol? Ik heb me ooit eens laten vertellen dat MRSA zodra je buiten komt, van je af ‘waait’. De andere patiënten, die niet buiten het ziekenhuis komen, kunnen wel de bacterie opvangen en dit ‘waait’ dan niet van hen af. Maar wat gebeurt er dan concreet?
Ok, dat patiënten met een verminderde weerstand last kunnen hebben van MRSA is mij duidelijk. Maar gaan wonden bij een MRSA-besmette patiënt minder snel dicht, of komt dat misschien ook door andere rondvliegende bacteriën in een ziekenhuis?
In de thuiszorg katheteriseerde ik niet steriel, wel zo schoon mogelijk. Statistisch gezien bleken patiënten die niet steriel gekatheteriseerd werden niet meer uwi’s te hebben dan patiënten waarbij wel steriel gewerkt werd. Dat moest de ziekenhuishygiënist eens weten.
Een isolatiepatiënt is zielig! Dat vind ik echt. De psychosociale toestand gaat zichtbaar achteruit en waarom? Omdat hij niemand ziet dan vier muren en gele mannetjes. En dan is de diagnose sociaal isolement niet ver van zijn bed.
Wat vinden jullie van het MRSA-beleid? Ben je het er mee eens of vind je het sterk overtrokken?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account