Nooit gedacht dat mijn kantoorbaan voor ik de verpleging in ging, nog eens van pas zou kunnen komen.
In de kamer hangen enkele kleine geweitjes aan de muur. Mijn cliënt is gekleed in een donkergroen overhemd, khaki broek en bretels met herten erop. Op de bank naast hem ligt de morfinepomp. Als ik hem wijs op zijn bretels en vraag of hij vroeger jager is geweest, antwoordt hij: ‘Meer dan 50 jaar’.
Hij vertelt over zijn passie voor de natuur, hoe wij mensen het natuurlijk evenwicht hebben verknald, en hoe hij als jager zich al die tijd heeft beziggehouden met het herstellen van dat evenwicht. Ik knik begrijpend. Per slot van rekening ben ik in mijn leven voor de zorg bijna zeven jaar actief geweest op het secretariaat bij de Nederlandse Bond van Poeliers en Wildhandelaren. Ik kijk genuanceerd naar jagers en de noodzaak tot jagen.
Elke keer als de man over zijn jaren in het veld begint, glimmen zijn ogen, wordt zijn stem wat krachtiger. Zijn zoon, die dag en nacht bij hem is, knikt begrijpend. Hij laat mij op zijn iPhone de foto’s zien die hij van zijn vader heeft gemaakt toen hij onlangs nog zaken regelde aan tafel, en zich bezighield met het tellen van bankbiljetten.
Vorige week is de man gesedeerd. De huisarts had hem tien minuten tevoren een bolus gegeven, toen ik binnenkwam met de pomp. Kamer vol familie. In de slaapkamer lag de man rustig op zijn rechterzij te slapen. Ik leg de zoon en de rest van de familie uit wat er nu verder gaat gebeuren. Ik vertel over een extra onderhuids naaldje, en dat het wellicht wenselijk is om een verblijfskatheter in te brengen. ‘Van een volle blaas kun je erg onrustig worden.’
De zoon verhaalt van het afscheid. ‘Vader was er klaar mee. Hij kon niet meer. De familie is gekomen en een oude jachtvriend sloot zich aan. We hebben er met zijn allen een borrel op genomen. Vader dronk nog een biertje. Net als na de jacht werd er een lied aangeheven. Mijn vader verzamelde alle kracht in zijn stem. Hij genoot zichtbaar. Het was goed zo.’
De echtgenote van de man is door een hersenbloeding enkele jaren terug halfzijdig verlamd, en komt wat moeilijk uit haar woorden. Ze luistert aandachtig naar mijn uitleg over onze bemoeienissen als VTT-ers met het verdere beleid. ‘Wij komen regelmatig langs, en we blijven komen tot uw man naar de eeuwige jachtvelden is vertrokken.’ Een glimlach omspeelt haar lippen en ze zegt: Dank je wel’.
Na enkele dagen is hij rustig ingeslapen.
Jos is werkzaam als verpleegkundige in een VTT-team en blogt over zijn belevenissen en actuele zaken rond de zorg. Twitter: @broederjos
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account