Verplegen is zo ontzettend fantastisch, daar sla je steil van achterover. Soms.
Achterover slaan. Meestal gebeurt je dat in figuurlijke zin. Omdat je rent, spuit, controleert, handelt en een medemens het daardoor redt, dwarsdoor een levensbedreigende situatie. Of omdat je het zelf overleeft, terwijl het toch echt onmetelijk en afschuwelijk niet te doen druk was.
Maar soms vindt dat achteroverslaan heel letterlijk plaats. Omdat je nou eenmaal in het verpleegwerk af en toe lange tijden stil moet staan, terwijl je eigenlijk smacht naar koffiepauze. Maar de dokter is nog niet klaar met visite’lopen’. Daar sta je naast het bed, terwijl de vierkante platen uit het systeemplafond langzaam veranderen in deinende driehoeken.
Soms steekt een dokter onverwacht tóch een naald in een knie en haalt hij daar meer dan 50 milliliter gele kledder weer uit. Natuurlijk doet zoiets de patiënt uiteindelijk goed. Maar bij een onvoorbereide zuster gaat zoiets weleens goed fout. Patiënt opgelucht, zuster omgevallen.
Soms geraken de wangen des pleegs witter dan het laken van de patiënt die zij moet redden. Omdat bijvoorbeeld ‘hechtingen’ ook maar zo’n relatief begrip is. Soms hadden ze die draadjes ook wel ‘loslatingen’ kunnen noemen, want het is mij inmiddels een aantal maal overkomen dat ik in een buik staar, zonder dat dat de bedoeling was. Dat ik iemand kom wassen en dan begrijp waarom mijn specialisme de ‘interne’ heet. Dan is ‘zuster, u ziet dwars door mij heen,’ ineens heel letterlijk en mijn werk bijzonder gruwelijk.
Soms is mijn gewankel slechts door te weinig tijd nemen voor mijn eigen intake. Maar ik schijn niet de enige te zijn. Als ik het te berde breng tijdens een zittend koffiedrinken, blijkt eigenlijk iedereen in het wit rondom mij, weleens op het punt te hebben gestaan om zich over de ziekenhuisvloer te werpen. Bij het meekijken bij operaties of bij aanvang van een stage. Soms zie je werkelijk walgelijkheden. Soms moet je gewoon wennen aan het hollen en stilstaan in ons vak.
Daarom mijn advies voor aanstormende verpleegtalenten: eet voor je naar je stage of werk vertrekt. Pak suikerhoudende tussendoortjes in, voor als je witte lippen op voelt komen. Train alvast het hoofd tussen je benen steken. Stap gerust de patiëntenzaal even af, als de naald toch langer blijkt of de pijn van de patiënt heftiger dan je vooraf had gedacht. Liever even wankelen, dan getild en verpleegd te worden door je collega’s!
Succes!
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account