In het oktobernummer van Nursing zegt Jos de Blok dat hij technische, verpleegkundige teams helemaal niets vindt. Want een wijkverpleegkundige moet alles kunnen. Jos Kaldenhoven schrijft een reactie: ‘Wat denk je dat een klant liever ziet: een verpleegkundige die aarzelend te werk gaat, geen pasklaar antwoord weet op vragen. Of een verpleegkundige die ervaren handelt en weet waar zij het over heeft?’
Beste Jos,
Ik heb het interview met jou in het oktobernummer van Nursing met interesse gelezen. Heel mooi, die motivatie om met een Buurtzorgcoalitie de problemen in de (thuis)verpleging aan te pakken. Inderdaad, we moeten ons afvragen: wat heeft mijn cliënt echt nodig? Maar, beste Jos, dat gebeurt toch al enkele jaren? Elke, zichzelf respecterende thuiszorgorganisatie heeft op dat gebied een flinke beweging gemaakt. Zelfsturing, of – zoals dat bij mijn werkgever heet – Terug naar de bedoeling, behelst al veel van de punten die je zo voortvarend te berde brengt. Het principe Terug naar de bedoeling is gebaseerd op de managementtheorie van Wouter ‘t Hart. Moet je maar eens lezen. Alhoewel, je kent die theorie wellicht al. Zou zomaar kunnen.
Ja, ik ben het hartgrondig met je eens dat we moeten nadenken over de veranderde rol die wij de laatste vijftien jaar hebben gekregen. De klant centraal en thuis als het kan. Leer de klant om te gaan met zijn of haar beperkingen, ondersteun de informele zorg en leer de klant zoveel mogelijk zelf te blijven doen.
Prima, liever gisteren dan vandaag invoeren! Maar: dan zit plotseling het venijn in de staart. Je roept (en dat zonder enige inhoudelijke onderbouwing): ‘Ik vind de technische, verpleegkundige teams helemaal niets. Als wijkverpleegkundige moet je alles zelf kunnen.’
En daar ben ik volledig oneens met je! Toegegeven, een katheter zetten, een maagsonde inbrengen, wondzorg, zwachtelen: dat komt met enige regelmaat voor. En die bekwaamheid kun je met enig gemak op peil houden. Maar, waar blijf je als de klant thuis een bloedtransfusie nodig heeft, een methylprednisonkuur bij een schub, langdurig intraveneuze antibiotica? Het verzorgen van PICC-lijnen, het toedienen van TPV? Die bekwaamheid kun je als wijkverpleegkundige niet of nauwelijks op peil houden! Daar heb je verpleegkundigen voor nodig die hier dagelijks of wekelijks mee om gaan. Die weten hoe te handelen bij problemen. Die een veilige situatie weten te creëren bij de cliënt thuis. Die 24 uur per dag bereikbaar zijn. Die de tijd kunnen nemen omdat het cliëntgericht denken hen in de genen zit. Wat denk je dat een klant liever ziet: een verpleegkundige die aarzelend te werk gaat, geen pasklaar antwoord weet op vragen. Of een verpleegkundige die ervaren handelt en weet waar zij (of hij) het over heeft?
Wijkverpleegkundigen hoeven niet alles te kunnen! Dat is in onze maatschappij ook niet nodig. Zo hebben wij in de medische wereld specialisten: voor de longen, hart, ogen, huid. Je kan het zo gek niet bedenken of er is een specialisme voor. Ook buiten de zorg maken we gebruik van elkaars vaardigheden. We hebben ook liever een goed opgeleide stukadoor in huis dan de broer van Beun de Haas, die denkt dat vijf afleveringen van een klusprogramma op TV voldoende scholing is om jouw huiskamermuren te verfraaien… En dan zou een wijkverpleegkundige alles moeten kunnen?!
Jos, gelukkig hebben jouw Buurtzorgteams in onze regio dat ook door, en worden wij met enige regelmaat door hen ingeschakeld bij pijnbestrijding in een palliatieve setting of bij palliatieve sedatie. Dat moet ook zo blijven, vind ik.
Ik ben wel heel benieuwd wat jij hiervan vind. Want Jos, we hebben dan wel dezelfde voornaam, denken over veel zaken hetzelfde, maar over verpleegtechnische teams staan we toch lijnrecht tegenover elkaar!
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account