Een mevrouw van mijn leeftijd neem ik op, op mijn afdeling. Alleen sinds kort behelst mijn afdeling ook de oncologie. En mijn mevrouw van mijn leeftijd komt dus ook niet voor reuma.
Nee, mijn mevrouw heeft kanker. Al twee jaar. Gelukkig was het te behandelen. Maar ik zeg ‘was’, want ze werd behandeld, was genezen en nu, nu is ze weer terug. Ontbehandeld. Of onvoldoende behandeld. Of ontoereikend behandeld. Geen idee. Maar ze is terug en terug met slecht nieuws.
De mevrouw heeft, net als twee jaar geleden, drie jonge kinderen. En een jonge man van ook ongeveer zo oud als ik. Eigenlijk is ze een beetje mij, blijkt als we praten. Over haar ziekte, maar daarna over haar leven. Omdat de ernstig zieken juist zoveel waarde hechten aan niet over ernstig en ziekte te spreken.
Dus we halen onze wenkbrauwen op om hoe kinderen kunnen zijn. En daarna vertelt ze wat over haar werk als fitness-instructrice. Ze is fitter dan ik, mijn mevrouw. Ze ziet er ook een stuk beter uit, van buiten. Maar de schijn bedriegt dus flink. Zij voelt zich afschuwelijk van binnen. Als we zo een tijdje praten – zij diep in haar kussen, ik op de rand van haar bed – dan moet zij huilen, maar ik ook. Ze vertelt over haar kinderen die ook willen sterven, als zij straks doodgaat. Tranen branden achter mijn ogen. Ik hoor het mijn dochter bijna zeggen.
Hoe afschuwelijk is mijn baan, dat we dit niet tegen kunnen houden? Die kindjes van 5, 7 en 9 mogen toch hun moeder niet missen? Daar moet toch de wetenschap best nog iets tegen kunnen beginnen? Ik kan er niet mee akkoord gaan dat we, met al onze kasten vol chemische wapens en onze doktoren vol kennis, deze vrouw van 35 niet kunnen redden.
Ik wil weg. Om te huilen en te vluchten. Voor de waarheid die het lot heet en die ik niet wil weten dat hij bestaat. Graag was ik onverpleegkundige, een leek die van dit alles geen benul heeft. Die frequent sport en niet rookt en daarmee denkt aan een lang en gelukkig leven. Ik wil niet weten dat dit bestaat.
Ik ren naar de wc. Kijk mezelf daar eens diep in de ogen. Gebeurt dit echt? Moet ik hier iets mee? Soms voel ik mij verre van een ervaren verpleegkundige. Soms voel ik me een zeer onkundige. Soms heb ik even niks te bieden. Maar ik moet zo wel weer die kamer op…
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account