Een poosje terug kreeg ik een baan niet. Eén van de redenen was dat ze me heel idealistisch vonden. Ik verwacht teveel te bereiken en veranderen. Ik paste daardoor wellicht minder bij de realiteit.
Ik kan mij inderdaad heel erg in dingen vastbijten. Ik ben op zich best een heel lief meisje (Mag ik nog meisje zeggen?) maar als ik overga tot actie, dan gebeurt er nogal wat.
Zo heb ik laatst vervoer geregeld voor een patiënt in penibele situatie. Het vervoer was duur, dus ik zocht een vergoeder. Dat valt niet mee. Als er geld getrokken moet worden, neemt ineens niemand de telefoon meer op. Maar het is gelukt. En daar ging ik ook eigenlijk vanuit. Het is me echter pas gelukt na een uur bellen in eigen tijd.
Ik kon het doen. Ik had de tijd. Niemand wachtte op mij. En ik wilde naar huis met een afgeronde zaak. Het hoefde niet. Collega’s zat om het over te nemen. Ik heb ook dit uur niet opgeschreven als overuur. Dit was vrijwilligerswerk.
Maar het lukte. Ik kon zelf de familie vertellen dat het goed ging komen. Ik kon zelf het gezicht zien van de te vervoeren patiënt. Heerlijk.
Het wordt me weleens verweten. Dat ik teveel van mezelf geef aan een ander. Dat dat onverstandig is. En inderdaad soms stoot ik keihard mijn neus aan dit soort zaken. Dan geef ik alles en verwacht dat ook van een ander. Als die ander dan niet meegeeft, ben ik weleens teleurgesteld in ‘de wereld’.
Laatst had ik een keer zelf hulp nodig. De betreffende hulpverlener zei: ‘het gebeurt me niet vaak, maar aan jouw verhaal dacht ik nog even, thuis op mijn bank.’ Hoewel ik deze hulpverlener al haar vrije tijd en ontspanning gunde, waardeerde ik het gebaar. Een mens die hier en daar net iets meer hart heeft en geeft.
Wellicht ben ik te idealistisch en is mijn eigen hulpverlener onverstandig. Maar ik sta nog steeds overeind. Door haar (extra) hulp en mijn privé-overwinningen op de wereld.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account