Als je koffie pakt en je krijgt een tikje op je kont van een collega, wat doe je dan?
O, en ik zeg er even bij: de billen zijn vrouwelijk, de hand was van een man. Verandert dat je antwoord? En maakt het iets uit of je die hand goed kent of niet? Wat nu als je goed kunt opschieten met die hand, mag het dan? En als je die hand eigenlijk een kwal vindt, is het dan erger?
Ik had er nog nooit zo over nagedacht met mijn billen, maar laatst gebeurde dit in mijn omgeving. Een groep dames kwetterde erover: dit had nooit gemogen! Ik bleef wat stil. Ik dacht erover na. Wat zouden mijn billen vinden van die ene tel van die ene hand? Ik heb ook wel eens een paar billen geslagen. Maar dan was zij vrouw en ik ook. Is dat anders? Of blijf je gewoon van mensen hun billen af? En bovenbenen dan? Mag je troostend even iemand in zijn bovenbeen knijpen?
Zie ook: Relatief veel seksuele intimidatie in de zorg
Het schijnt dat er mensen zijn die je achteraf (onschuldig!) van billenknijpen beschuldigen, terwijl je met hen alleen was. Zo moeten leraren er op scholen voor waken dat ze nooit met een leerling alleen zijn in een ruimte. Jemig… moet ik daar ook al over nadenken? Als ik een gekke tweet stuur naar een buurman, met een foto van mezelf, is dat dan uitdaging of flirten? Ik ben me van geen kwaad bewust. Maar nu we het er eens goed over hebben… Dingen kunnen zo gemakkelijk anders worden uitgelegd of begrepen.
Hoe voorkom je zoiets? Hoe houd je regels en grenzen helder in het zicht? Gewoon altijd van een ander afblijven? Geen informele berichten naar buren? Ik vind juist die knipoog tussen al dat serieuze zo de moeite waard. Even gek doen met iemand. Dan vraag ik toch geen verkering? Ik vraag niet om op mijn billen geslagen te worden.
En mijn vrouwencollega, met prachtige billen en een strakke broek aan, vroeg daar ook niet om. Mijn buurman lijkt mijn grenzen te begrijpen, maakt een grapje terug en loopt weer verder. Mijn mannencollega had het mis. Die dacht dat die vrouwenbillen hier wel om konden lachen. Nou niet dus.
Het is lastig. Waar liggen andermans grenzen? Wat zenden we uit voor signalen met strakke broeken, open blikken, rode lippen, vriendelijke woorden…?
Zie ook: Verpleegkundige herkent seksuele intimidatie niet
Ik sprak een vriend die dacht dat hij sjans had. ‘Kijk maar’, wees hij mij op de hongerige blik verderop. Ik keek en zag een vriendelijk meisje. Omdat ik mijn hoofd draaide, keek ze op naar mij, met een glimlach. Ik zag beleefdheid, zelfvertrouwen, maar meer dan dat kon ik van die grijze ogen niet maken. Hij dacht dat hij binnenkort verkering had. Zij vroeg zich waarschijnlijk af waar wij het over hadden.
Beroepsmatig raak ik heel geregeld billen aan of andere verlegen lichaamsdelen. Daarvan ken ik precies de benadering, de etiquette. In overleg en met respect pakken verpleegkundigen zoiets aan. Het is toch niet anders dan logisch dat we dat onder elkaar ook zo doen?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account