Sandra had laatst haar jaargesprek. Een jaarlijkse check-up om met haar leidinggevende te kijken hoe ze ervoor staat. Het gesprek werd min of meer geopend met de mededeling: ‘Sandra, jij was dit jaar frequent ziek’.
‘Frequent?’ vraag ik met een bleek gezicht. Ik voel me juist zo fit en vitaal. Maar schijn bedriegt. In de zomer had ik een blaasontsteking, vorige week twee dagen griep. En 1 januari was ik ook één dag ziek door koorts. Slecht getimed, dat geef ik toe, maar frequent? Ik was drie keer ziek, ongeveer vijf dagen in totaal. Dat betekent dat ik ruim 140 dagen wél werkte. Mijn ziekzijn nam zo’n 4 procent van mijn werkjaar in beslag (exclusief vakantiedagen). Gemiddeld is een mens tweemaal per jaar ziek. Ik elk jaar drie keer. En dat wordt elk jaargesprek weer genoteerd.
Nee heus, ik begrijp mijn baas. Zij moet mij activeren. Zij moet gezondheidsbevorderend gedrag aanmoedigen. Natuurlijk moet zij mij op mijn verantwoordelijkheden wijzen. Je kunt je niet zomaar afmelden. En je bent verplicht aan je patiënten dat je je best doet om er voor ze te zijn. Ze heeft gelijk, ze zouden cursussen moeten organiseren voor verpleegkundigen. Cursussen in zelfzorg of wellicht een cursus ziekmelden. Mijn ene collega werkt met rugklachten op volle kracht door. De ander heeft een peesontsteking, maar doet wat ze nog wel kan en ook nog wat andere dingen. Collega drie heeft verhoging. Maar ja, ze kan nog lopen, dus ze loopt. In uniform.
‘Blijf thuis bij griep!’
Ga niet werken als je merkt of voelt aankomen dat je griep hebt, adviseert Sonja Kersten van beroepsvereniging V&VN. Lees meer.
Als ík ziek ben, moet ik geregeld even praten over thuis. Is daar alles goed? Want in 2009 ben ik gescheiden en psychisch even flink door mijn knieën gezakt. Bij veelvuldig griep komt mijn verleden tevoorschijn. Al woon ik met een ander nu. Al lach ik op mijn werk de krullen van het behang. Al toon ik mij collegiaal en positief, zou ik toch misschien niet overspannen zijn? Of kunnen worden?
Ik begrijp mijn baas wel. Verpleegkundigen hebben zo weinig contact met eigen lijf, dat ze dat soort dingen pas voelen als ze er helemaal doorheen zitten. Daar staan wij om bekend. Dat zal ik niet ontkennen. Ik ken mij en ik ken mijn collega’s. Wij gaan aan onszelf voorbij, allemaal! Mijn baas geeft mij slechts de gelegenheid om dat nu eens niet te doen. Samen bewaken we mijn grenzen. Laten we het eens even over mij hebben nu, in plaats van over patiënten.
Maar als we het dan over mij hebben. En over mijn veelvuldig ziekzijn en ik me daarna niet ziek durf te melden met griep, en hoestend en proestend de afdeling versterk, hoor ik dan volgend jaar dat ik een betere pleeg ben geweest?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account