Sandra besluit een arts even flink de waarheid te zeggen. Hoe loopt dat af?
tem ook op de poll onderaan dit artikel
Er kwam een dokter binnenstormen, terwijl wij zorg overdroegen van vroege naar late dienst. Een belangrijk moment van afstemmen voor je het veld in moet zonder fouten maken. De dokter praatte van achter onze ruggen dwars door ons afstemmen heen. Of we even wilden luisteren? En hij wachtte niet op ons antwoord. Wilden wij wel luisteren? Maakte hem niet uit, hij sprak zijn orders uit: ‘Zoveel eenheden insuline om die tijd en morgenochtend zoveel en dan weer een glucosedagcurve’. Hij maakte aanstalten om weg te lopen.
Maar hij vergiste zich. Hij had er geen idee van dat ik al jaren ervaring heb en niet meer de verlegen Sandra ben die ik was. ‘Ho’, hoorde ik mezelf zeggen (ik keek er net zo van op als hij). ‘U praat dwars door onze overdracht’. De man had haast, zei hij, inmiddels drie meter van mij vandaan. Ik sprong overeind. Haast of niet, die orders moeten in de computer, dokter. Daar had hij nu geen tijd voor, ik kon dat toch gewoon noteren voor vanavond en morgen?
Veel verpleegkundigen zijn te lief. Zou het niet veel beter zijn als studenten al tijdens de opleiding leren van zichzelf afbijten? Sandra schreef hier eerder al eens een blog over.
‘Straks worden er fouten gemaakt’, zei ik. ‘Dan had ik zijn opdrachten niet goed gerapporteerd’, antwoordde hij (hij bleef inmiddels wel staan). ‘Recepten en medicijnopdrachten zijn uw verantwoordelijkheid’, sprak ik meer stoïcijns dan ik me voelde. ‘Daar kunnen we het over hebben’, sprak de dokter mij tegen. ‘Dat kan’, zei ik – inmiddels een stuk zelfverzekerder klinkend dan ik me voelde – ‘maar dat kost u ook tijd. Die tijd kunt u ook gebruiken om nu even uw orders in de computer te zetten.’
De man mopperde iets onverstaanbaars. Nu kwam het er op aan. Ging hij bij mij wegrennen of… Hij rende, zoals dokters dat kunnen. Grote stappen. Het lijkt geen rennen, maar aan de wapperende jas te zien, is de snelheid hoog. Hij stapte bij mij vandaan. Naar een computer! Zuchtend logde hij in, tikte zijn orders en liep daarna weg zonder nog iets te zeggen.‘Dankuwel, dokter!’ riep ik hem na op mijn allervriendelijkst. ‘Zo komt alles goed!’ Toen de dokter de bocht om was, begon ik te trillen. Wie was diegene die die dokter zo precies vertelde wat er moest gebeuren? Gaf dit witte pak mij soms superkrachten?
Hadden collega’s hetzelfde gehandeld als Sandra? Bekijk de uitslag van de poll>>>
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account