Wouter staat nietsvermoedend wonden te verzorgen als er ineens een spoedgeval wordt binnengebracht. Er moet geïmproviseerd worden met de middelen die er zijn.
Mijn eerste echte werkdag in Ghana. Ik sta samen met mijn mentor en een verpleegkundige op de ‘dressing room’. Dit is een kamer waar verbanden aangelegd en verwisseld worden en, zo blijkt later tijdens een spoedgeval, ook andere handelingen worden verricht.
Voordat de eerste patiënten binnenkomen moeten de instrumenten gereinigd worden. Er is een apparaat dat deze steriel kan maken maar helaas is dat erg klein. Dit gaat nog uren duren. Zo gaan we dus aan de gang met watten en ‘spirit’, een soort spiritus. Ondertussen druppelen de eerste patiënten binnen.
Nadat ik bij twee patiënten heb meegekeken, word ik aan het werk gezet. De wondverzorging blijkt hier anders te gaan dan ik gewend ben. Zo moet de patiënt zelf verbandmaterialen meenemen of anders gaan kopen. Mijn collega legt uit dat het ziekenhuis eerder wel voor verbandmaterialen zorgde, maar dat er door schaarste alleen nog gaas en watten beschikbaar zijn. Zelfde de handschoenen die je gebruikt worden op rekening van de patiënt gezet. Het maakt me een beetje verdrietig dat een ziekenhuis met zulke schaarste moet functioneren.
Misschien kunnen we in Nederland wel wat leren van de noodgedwongen zuinigheid in Ghana? Zestig procent van de verpleegkundigen ziet namelijk dagelijks verspilling… Lees meer >>
Terwijl ik de ene na de andere wond verzorg komt er een spoedgeval binnen. Spoedgevallen met wonden komen ook naar de dressing room omdat de spoedeisende hulp het materiaal hiervoor niet heeft. Het spoedgeval betreft een patiënt met een flinke jaap in zijn onderarm waarvan de oorzaak voor mij onbekend is. Er wordt een tourniquet gemaakt van een infuuslijn en het bloeden wordt gelukkig minder. Inmiddels zit de hele bank en vloer onder het bloed. De verpleegkundige past lokale anesthesie toe en begint met hechten.
Zelfs deze enorme bloeding is geen reden om er een arts bij te halen. Ondertussen vertelt de verpleegkundige me dat ik alvast met de volgende patiënt kan beginnen. In dezelfde kamer! Verbazingwekkend genoeg lijkt de patiënt in kwestie het niet erg te vinden om op twee meter van zijn gillende, bloedende buur behandeld te worden. Misschien is dit soort dingen normaal hier? De mensen lijken ook harder te zijn en meer te kunnen hebben dan wij Nederlanders.
Er worden nauwelijks tot geen pijnstillers gebruikt bij de wondzorg. Alleen bij de heftigste gevallen word wat lokale anesthesie toegepast. In Nederland zouden er opiaten aan te pas komen, maar hier worden diepe necrotische wonden waarin door het gebrek aan goed verbandmateriaal de gazen vastgegroeid of geplakt zitten, zonder verdoving behandeld. Het blijkt dat analgetica erg duur zijn en dat ze patiënten liever geen medicijnen mee naar huis willen geven om misbruik te voorkomen. Als de pijn niet meer te houden is moet je opgenomen worden, vinden ze hier.
In het buitenland wordt soms verrassend anders aangekeken tegen medicatie. Bente werkt in Engeland en vraagt zich af of haar patiënt geen Haldol zou moeten krijgen. Lees meer >>
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account