Sandra is geraakt door het verhaal van thuiszorgstalker Theo H., die thuiszorgmedewerkers achtervolgde en thuis opbelde. ‘Moet je als verpleegkundige minder vrolijk en vriendelijk zijn?’
Ik geef iedere patiënt tegen beter weten in 105 procent van mezelf. Van mezelf. Als verpleegkundige, maar ook als mens. Dat is het prachtige aan ons vak, vind ik. Dat je mensen heelt, bereikt, ondersteunt, vooruit krijgt met je stem, je handen, jezelf.
Een leerling vraagt mij: ‘hoe weet je precies wat je moet zeggen en hoe je moet bewegen?’ Geen idee. Ik heb me in mijn opleiding en lang daarna veel afgevraagd en over veel getwijfeld. Maar hoe ik mezelf kon inzetten om het beste uit een ander te halen, dat ging eigenlijk vanaf dag 1 vanzelf. Ik krijg mensen uit bed, in de kleren en de juiste kant op, of ze dat nou willen of niet.
Ik geef, luister en kan het een hele tijd in een onuitstaanbare houding uithouden als dat nodig is. Ik kan ongelofelijk goed het plassen uitstellen, later eten, niet eten, mijn adem inhouden, als ik denk dat mijn patiënt daarbij gebaat is.
En daar sta je dan. In de zorg. In Venlo. Thuiszorger met evenzo goede bedoelingen. Je geeft je honderd-nog-wat procent en iemand knapt daar zienderogen van op. Prachtig. Tot hij zodanig opknapt dat je afscheid neemt; thuiszorg is niet meer nodig. Dan blijken je goede bedoelingen verkeerd geïnterpreteerd en wil je patiënt niet meer zonder je. Hij wil niet geen-patiënt zijn. Hij wil niet beter worden. Hij wil dat je luistert en blijft komen. Zo hadden thuiszorgmedewerkers dus met Theo H. te maken. Hij dacht niet meer zonder de goede zorgen te kunnen en schreef en mailde dat, belde erover en reed in zijn auto achter de zorgverleners aan.
Lees meer over Theo H: ‘Thuiszorgstalker opnieuw voor de rechter’
En dan? Moet je dan voortaan minder vrolijk en vriendelijk zijn? Moeten we leren hoe we stalkers herkennen voor ze stalken? Is dat voortaan onze taak: ons schrap zetten voor psychische problemen? Het is toch werkelijk ongelofelijk dat zo iemand zijn grenzen niet kent en niet die van jou. Dat hij overal opduikt, waar jij helemaal geen verpleegkundige bent.
En echt, ik weet dat hij dus overduidelijk niet beter weet. Maar hij lijkt er af te komen met een paar maanden gevangenisstraf. Terwijl de gestalkte verpleegkundigen al drie jaar af en aan worden lastiggevallen, zich onveilig voelen wellicht, opgejaagd, in een hoekje gedreven.
Ik denk erover na. Misschien moet ik ophouden met die 105 procent. Misschien is tachtig wel genoeg. Misschien is zestig wel beter; goed werk en veel energie over voor thuis. En zestig procent inzet wordt misschien gehekeld, maar niet aanbeden, niet opgezocht en niet achtervolgd. Denk ik.
Maar verdorie, wij verplegen overduidelijk niet voor het geld. Niet voor het aanzien, de status, de auto van de zaak. Verplegen doe je, omdat je erin gelooft. Omdat je een mooiere wereld kunt maken, met je handen en je stem en je lach.
En dat dan iemand dwars door die mooie wereld dendert. Theo H., godzilla. Of wie dan ook. Ze moeten verdorie van je af blijven. Van je lijf en van je privéleven. Deze professionele lieverd wordt daar spinnijdig van.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account