Je eerste stage (op een nieuwe plek) staat garant voor een periode waarin je je af en toe heel ongelukkig voelt. Sorry, mooier kunnen we het niet maken.
Daar sta je dan met je stageplan in de tas. Je bent enthousiast, het gaat nu echt beginnen! Toch geven de eerste dagen op stage je ook een ongelukkig gevoel. Vooral omdat je nog zo weinig kunt doen. Iedereen raast langs je heen, patiënten vragen alles aan collega’s die het beter weten. Iedereen lijkt belangrijke dingen te doen te hebben, artsen lopen langs de bedden en praten met patiënt en jouw werkbegeleider, terwijl jij voor hen lucht lijkt.
Jij bent je vooral steeds aan het voorstellen aan iedereen: ‘Hallo, ik zal me even voorstellen, ik ben Emma, student verpleegkunde.’ Je luistert zo aandachtig mogelijk naar alle uitleg van je werkbegeleider, probeert zinnige vragen te stellen. Je probeert je nuttig te maken door po’s en waskommen te legen, naar het laboratorium te lopen. Maar soms kun je zelfs de simpelste dingen niet vinden, of je ruimt iets op de verkeerde plaats op….
Helemaal lucht ben je helaas ook niet want je loopt waarschijnlijk in een uniform waardoor familieleden en ziekenhuismedewerkers je bestoken met vragen. Vriendelijk zeg je dan maar weer: ‘Momentje, ik zal het voor u navragen….’ Om dan vervolgens weer op zoek te gaan naar je begeleider. Pfff, is dit nou wat je zo graag wilde? Waarschijnlijk ben je aan het eind van de dag moeier dan al je collega’s bij elkaar, terwijl….je hebt alleen gestaan en rondgelopen (en ja oké, twee bedden opgemaakt). Af en toe zou je het liefst op de wc gaan zitten.
‘Denk om je attitude’
Als het jou als student nét even wat minder goed afgaat tijdens de opleiding heeft dat vaak te maken met kritiek van werkbegeleiders op je houding. Maar wat bedoelen ze daar nu eigenlijk mee?
Herkenbaar? Misschien troost het dat dit voor iedereen het begin is van een opleiding in de zorg. Toch kun je, zelfs op je eerste dag van je oriëntatie stage, iets voor de patiënten betekenen. Patiënten weten niet hoe jij je voelt, maar ook zij zien vaak heel veel mensen langs zich heen vliegen; verpleegkundigen of verzorgenden met medicijnen, bloeddrukmeters en/of infuuszakken, artsen met uitslagen, keukenzusters met maaltijden en drinkkarren en ga zo maar door. Wat een hectiek!
Vergis je niet: als jij even tijd maakt om een stoel te pakken en bij een patiënt te gaan zitten, te vragen hoe het gaat, dan kan dat zijn dag maken. Toon oprecht belangstelling, zeg geen dingen waar je geen verstand van hebt maar luister en vraag. In een ziekenhuis liggen kan best eenzaam zijn, jij weet momenteel trouwens best wat een rotgevoel dat is. Het maakt niet uit waar het over gaat als de patiënt maar bepaalt waar hij zijn ei even over kwijt wil. Je kunt het je nu nog niet voorstellen maar: voor je het weet ben je al weer zo ver met je opleiding, dat je voor een rustig gesprek met patiënten geen tijd meer hebt!
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account