Sandra’s oom heeft al weken koorts en hoofdpijn, maar niemand weet wat er aan de hand is. Sandra merkt dat je bij dit soort vraagtekencasussen verstand van zaken moet hebben om voldoende serieus te worden genomen door artsen. Ze wil dan ook dolgraag met haar oom mee naar het ziekenhuis.
Mijn oom is ziek. Hij heeft al een paar weken koorts. En hoofdpijn. Na enig aanmoedigen ging hij met tegenzin naar de huisarts. Die nam de klachten serieuzer dan hijzelf, gelukkig. In een paar tellen was er een CRP bepaald uit zijn vinger. 140. ‘En de dokter vertelde dat er dan wel echt iets aan de hand was’, sprak hij verwonderd.
Toch had die dokter niet echt verstand van zaken, vond mijn oom, want die wilde zijn urine nakijken en een longfoto laten maken: ‘Maar ik heb hóófdpijn!’ Ik legde mijn oom de gedachten van de huisarts uit: blaas- en longontstekingen zijn voor de hand liggende koortsveroorzakers. En van koorts kun je weer hoofdpijn krijgen’. Mijn oom bleef het onzin vinden. Hij dacht dat ‘wij hulpverleners’ elkaar gewoon de hand boven het hoofd hielden.
Uiteindelijk moest mijn oom naar de neuroloog. Hij nam de afspraak gerustgesteld aan en vroeg mij: ‘Wat is eigenlijk een neuroloog?’ Waarom hij dat de huisarts niet had gevraagd, echode ik een vraag terug. Hij haalde zijn schouders op. Ik hoefde niet mee naar de neuroloog, zei mijn oom. Ik hoefde zijn handje niet vast te houden. ‘Neehee’, antwoordde ik ongeduldig. ‘Dan kan ik wat vragen stellen voor je.’
Ook blogger Hugo ging onlangs met de zieke vader van een vriend mee naar het ziekenhuis, als een soort gids. ‘Het is wonderlijk om het ziekenhuis te bezien vanuit het perspectief van de patiënt.’ Lees meer>>
Mijn oom bleef bij zijn standpunt. Hij was een grote vent en kon zijn eigen vragen wel stellen. Mijn hemel, wat zijn mijn familieleden eigenwijs… Ik twijfel niet aan de grote-ventheid van mijn oom. Ook niet aan zijn verstand. Maar mijn ervaring is dat je met dit soort vraagtekencasussen verstand van zaken moet hebben om voldoende serieus te worden genomen. Tenminste, zolang je niet heel duidelijk ergens bloedt en je bloeddruk stabiel blijft. Dan kun je zomaar van kast naar muur, naar röntgen, naar huis worden gestuurd. Zonder antwoorden.
Je krijgt geen antwoorden, als je niet de juiste vragen stelt. En geregeld krijg je geen duidelijkheid als je niet doorvraagt. Zoals je ook geen korting krijgt, als je er niet over begint in een winkel. Ik vraag me af hoe die dingen gaan, met patiënten zonder zorgwerkers in hun familie. Want mijn oom zal zeggen dat hij hoofdpijn heeft. Dat hij koorts heeft en dat is dat. ‘Maar’, zal de neuroloog zeggen, na enig voetgekietel en met gesloten ogen neus aanraken ,‘uw temperatuur is nu 37,4. Dat is heel prima’. ‘Ja’, zal mijn oom opgelucht zeggen, ‘ik voel me ook iets beter, geloof ik’. Hij kon prima op één been staan en rechtuit lopen. En met de neuroloog dacht hij: ‘wat doe ik hier eigenlijk?’
Mijn oom staat waarschijnlijk zomaar weer buiten. Zonder kritische vragen stellen over drie weken koorts, hevig nachtzweten, bonzende bloedvaten in zijn slapen. Hij zal niet doorvragen over het CRP en al helemaal niet over de andere bloedwaarden die zijn gecontroleerd. Hij zal vergeten te vragen naar de longfoto die is gemaakt. En de neuroloog zal daar niet over beginnen, want die gaat over het hoofd…
Misschien moet ik een eigen bedrijfje beginnen. Me als een soort advocaat beschikbaar stellen bij de ziekenhuisingang. Ik kan met patiënten meedenken over goede vragen. Hen helpen om de klachten preciezer te omschrijven. Samen maken we een vragenlijstje voor de specialist en hij staat pas op uit uw stoel, als alle vragen zijn beantwoord en hij weet wat er nu gaat gebeuren.
Moet ik me nou aan mijn oom opdringen, ten koste van zijn autonomie? Of moet ik accepteren dat het wel eens lang kan duren voor we meer weten?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account