Ria zorgt voor een dement echtpaar. Als ze met mevrouw gaat wandelen, is haar man woedend wanneer ze terug komen.
Ik werk graag met mensen met dementie. Een van de dingen die ik belangrijk vind, is om je in te leven in de situatie van de cliënt, dan zie je de mens achter de ziekte en dat maakt het werk boeiend. Dat het ook wel eens mis kan gaan blijkt uit mijn ervaring van een paar jaar geleden.
Niet nodig
Ik had een echtpaar, beiden met de ziekte van Alzheimer, in zorg. Het contact verliep heel moeizaam, maar dat was juist een uitdaging voor mij. Het echtpaar wilde geen thuiszorg. Ze zeiden regelmatig: ‘U mag wel weer naar huis, we hebben u niet nodig.’ Door samen met mevrouw huishoudelijke klusjes te doen, kon ik stap je voor stapje een band opbouwen.
Een op een
Op een middag ging ik met mevrouw wandelen. Zoals afgesproken met de zoon, had ik voor de heer opgeschreven hoe laat wij terug zouden zijn. Het werd een prettige wandeling, we kwamen gelukkig meer tot een gesprek. Waarschijnlijk was dat te danken aan het een op een contact.
Boze meneer
Toen wij terugkwamen stond mijnheer bij de voordeur ons op te wachten. Hij keek mij boos aan. Hij vond dat we veel te lang weg waren gebleven. Ik legde hem uit dat we juist eerder terug waren dan ik had opgeschreven. Maar mijnheer werd nog bozer en herhaalde wat hij gezegd had met zwaaiende armen en wilde dat ik wegging. Ik ben uiteindelijk weggegaan omdat ik deze man (een boom van een kerel, hij werkte nog flink in de tuin) niet bozer wilde maken. Mijn eigen veiligheid stond voorop anders, verwachtte ik nog meer problemen.
Ongerust
Inmiddels weet ik dat bij mensen met dementie het beter werkt niet alles uit te leggen. Je kunt beter hen gelijk geven en via een omweg je doel proberen te bereiken. Ik realiseerde me dat ik me niet goed had ingeleefd in zijn situatie waardoor ik vergat dat hij ongerust was. Dat wordt pas echt duidelijk nu ik het opschrijf. Een goede leer voor mij.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account