15 jaar lang ontroerde en inspireerde Sandra Kleefstra vele verpleegkundigen met haar blogs op Nursing.nl. In haar laatste blog roept ze lezers op zich te blijven verenigen, ‘want niemand begrijpt de heftigheid op het pad van een verpleegkundige zo goed als een andere verpleegkundige.’
Dit is mijn laatste column, na 15 jaar schrijven voor Nursing. Ik mis jullie nu al. Mijn klankbord, mijn rouwverwerking, mijn therapeut, dat zijn jullie. Voor mij. Voor elkaar. Want niemand, niemand, niemand begrijpt verpleegkundigen en de heftigheid op hun pad, zo goed als verpleegkundigen.
Tja, dingen veranderen. Nursing verandert. Ik ben veranderd. Kijk mijn eerste foto’s in Nursing. Kort haar, jong koppie, geen idee nog. Ik was onzeker, kleiner en opruiend van aard. Waar ik mij live onzichtbaar voelde, schreeuwde ik harder op papier. Inmiddels weet ik dat schreeuwen niet helpt. Tegenwoordig articuleer ik geduldig hoe ik het wel wil.
Ik werkte 18 jaar in het ziekenhuis. Werd gezien en gekend. Tot ik op een nieuwe afdeling belandde. Daar waren mijn inzet en hart niet voldoende. Daar moest ik bijleren of een stapje achteruit. Stom, pijnlijk, hard. Maar wel helder. Iedereen daar moest hetzelfde kunnen, minimaal.
Ik was een kanjer; lief, toegewijd, flexibel. Maar zonder kennis van de laatste – oncologische – details mogelijk niet de beste voor deze patiëntencategorie. Dat lag niet aan mijn inzet of welwillendheid, maar ik schoot wel tekort. Het was pijnlijk dat ik moest doen wat mijn leidinggevende nodig vond. Ik wilde zelf kiezen.
Uiteindelijk deed ik dat ook. Ik werd docent, ging uit de zorg. Dus uit Nursing. Met tegenzin laat ik mijn plekje hier los. Een bijwerking van mijn zelfregie. Maar soms veranderen dingen. Net als werkomstandigheden, arbeidsvoorwaarden of wetgeving. Die veranderen ook voortdurend.
Zo is daar nu de wet BIG II. Ervaren verpleegkundigen dreigen hun regiefunctie te verliezen, omdat ze geen hbo-diploma hebben of een ‘ouwe’, net als ik. Tja. Met jaren en jaren ervaring ineens onder een groentje vallen die wel net haar hbo-v deed, dat voelt niet goed.
Mijn diploma, behaald in 2000, is niet minder waard. Mijn ervaring kwam daar zelfs nog bovenop. Maar ken ik voldoende details om in de huidige wereld mee te bewegen? Soms moet je erkennen dat er nog iets te halen valt. Een scholing, bewustwording of onderhandelingsmoment.
Soms zet het lot je voor het blok. Maar je kunt altijd kiezen. Als jij wilt verplegen, kies dan de omstandigheden. Als de wet BIG II komt, zet die dan op op je afdeling. Blijf strijdbaar. Laat je dit niet zomaar overkomen. Maar gil gericht. Of liever nog, spreek rustig en in duidelijke taal.
Verpleegkundigen begrijpen verpleegkundigen. Gebruik dat. Ga met elkaar in gesprek. Schrijf eisen op. Verenig (in plaats van de beroepsvereniging af te vallen). Laat je breed gedragen, gezamenlijke stem horen. Bij V&VN, Jinek, Pauw, De Jonge, Rutte. Richt je wensen en eisen tot wie erover gaat.
En mochten beslissingen anders uitpakken dan je wilt, maar je houdt toch vreselijk van je vak, verzuur dan niet. Soms verlies je een strijd, een baan, een bladzijde in Nursing. Maar ergens anders – cliché, maar zo waar – ligt een lege bladzijde weer te wachten. Vul die pagina. Kies zelf of het een drama wordt of een komedie. Schrijf je eigen boek. Lieve collega’s, heel veel succes!
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account