Annabeth wordt geconfronteerd met een barende vrouw die zo opziet tegen de pijn van de weeën dat ze een wee-allergie claimt.
Terwijl ik de verloskamers op loop hoor ik een vrouw in nood, scheldend, huilend. Het verpleegkundig rapport meldt dat deze Jessica Helmers* 2 cm ontsluiting heeft. Op het moment dat ik de verloskamer binnenkom, heeft de anesthesist net de epiduraal geplaatst. Ik hoor mijn collega van de nachtdienst op een lieve toon tegen Jessica zeggen dat het zo wel beter zal gaan en helpt haar in bed. Ik ben verbaasd. Mijn collega vertelt dat mevrouw allergisch is voor weeën en voor pijn. Hmm. Mevrouw ziet er niet uit alsof ze een allergische reactie heeft. Geen rode vlekken, tranende ogen, of…
De anesthesist spuit de bupivacaïne in en mevrouw wordt al rustiger. Daarna sluit ik de spuit van de bupivacaïne aan en maak ondertussen een praatje. Zij verzekert mij dat ze écht allergisch is voor weeën en pijn. En dat is natuurlijk wel erg vervelend als je vaak pijnlijke weeën nodig hebt om te kunnen bevallen. Ik probeer uit te leggen dat zij echt geen allergische reactie heeft, maar kan haar niet overtuigen.
De epiduraal doet goed zijn werk en mevrouw ligt de rest van de dag ontspannen in bed. Het is leuk om voor haar te zorgen. Ik maak nog de deal dat ze in mijn dienst zal bevallen maar dat lukt niet. Helaas eindigt de bevalling in een mislukte vacuümextractie, gevolgd door een keizersnee.
Twee dagen later mag ik haar verplegen op de kraamafdeling. Ze is blij dat ze niet zoveel pijn meer heeft en erg trots op haar kindje. Ze wordt heerlijk verzorgd en in de watten gelegd door haar partner en familie. Ik vraag haar of ze nog steeds allergisch is en ja, dat is ze. Ook voor naalden, blijkt als ik fraxiparine moet geven.
Ik kan het niet nalaten om uit te leggen dat ze in plaats van allergisch, bang is voor pijn. Ze zegt: ‘Als ik zeg dat ik bang ben, doen ze er niets aan.’ Ze was bang voor de keizersnee, en dat had ze gezegd, maar er werd niet naar haar geluisterd. ‘De keizersnee ging gewoon door!’
Later vroeg ik me af waarom deze vrouw een allergie ‘nodig’ had om aan te geven dat zij het niet aankon om de weeën te hanteren. Zijn wij verpleegkundigen dan zo afgestompt dat we geen compassie meer hebben met barende vrouwen en de verschillen in pijnbeleving? Deze spiegel hield ik mezelf voor. En besloot er alert op te zijn.
Wil je reageren? Registreren kan heel eenvoudig én gratis.
*Gefingeerde naam
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account