Klebsiella, Legionella, Clostridium, MRSA, EHEC… Of je er nou dagelijks bij stilstaat of niet, als verpleegkundige kom je tijdens je werk allerlei ongewenst microleven tegen. De monstertjes lijken met steeds meer te zijn, en door allerlei mysterieuze mutaties steeds gevaarlijker te worden, omdat ze resistent zijn voor de meeste antibiotica.
Maar moedig als je bent trotseer je iedere dag deze rimboe van bacteriën. Gewapend met zeepsopjes, poetsdoeken, handschoenen, schorten, mondmaskers, haarmutsen en paar grote flessen handalcohol, bestrijd je de meest uiteenlopende infecties. Tenminste dat denk je, dat hoop je, dat geloof je.
In het artikel ‘Huidschilfers en poepspetters’ in het juli/augustus nummer van Nursing, beschrijven we een doorsnee werkdag van een collega, en ontdekken we de dagelijkse dilemma’s van verpleegkundigen als zij krampachtig de hygiëneregels proberen na te leven. Een ziekenhuishygiënist geeft hierbij de nodige adviezen. Als je al deze adviezen trouw opvolgt, heb je er een dagtaak aan. Je sjouwt je een ongeluk en rent van hot naar her om spullen te verzamelen en weg te brengen. Dat is inherent aan je vak, dus niet zeuren, maar poetsen. Gelukkig hebben verpleegkundigen daar geen problemen mee. Maar het is de vraag wat je noeste arbeid oplevert. Want wat nou als je aandacht even verslapt en je in de haast even vergeet je handen te ontsmetten. Heb je dan gelijk een kruisinfectie aan je broek of is je patiënt door jouw onvoorzichtigheid ineens geveld door de EHEC-bacterie die toch al in het ziekenhuis rondwaarde? Of valt het eigenlijk wel mee? Ik wou dat iemand daar een pasklaar antwoord op had.
Bacteriën zijn van alle tijden en het voorkomen van kruisinfecties dus ook. Maar het blijft moeilijk om beesten te bestrijden die je met het blote oog niet kunt zien… In deze situatie gaat het spreekwoord ‘eerst zien, dan geloven’ niet op. Uiteraard wijzen onderzoeken keer op keer uit dat ze er zijn, die bacteriën. En daar moeten we op vertrouwen. We leven immers niet meer in de middeleeuwen.
Maar er is ook nog zoiets als bacteriofobie, angst voor bacteriën. Voor mensen met smetvrees geen onbekend fenomeen. Voor de media trouwens ook niet. Ieder slachtoffer van welke ziekenhuisbacterie dan ook krijgt een volledige kolom in de krant. En de angst onder de bevolking groeit. Maar verpleegkundigen kunnen niet bang zijn. Zij gaan de gevaarlijkste bacteriën te lijf met gezond verstand en hygiëneregels. Neem je die niet in acht, dan kleeft er geen bloed aan je handen, maar bacteriën. En dat wil niemand, toch?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account