Op de Nursing Experience werden laatst tasjes uitgedeeld. Een van de kreten was ‘Maak je geen zorgen, ik zorg’. Annemiek moest er even over nadenken toen ze deze kreeg. ‘Het klopt wel maar ik wil er wat bij uitleggen.’
We kunnen er niet omheen. Er zijn zorgen in de zorg, in mijn geval de wijkverpleging. Personeelstekort, wachtlijsten, zware zorg, zorgstops. Het probleem is duidelijk.
De gevolgen voor de werkers in de zorg zijn niet mis: overbelasting, minder werkplezier, uitstroom, geen of weinig instroom.
Daar gaat een hoop energie in zitten. Zouden we die niet beter in kunnen zetten?
Natuurlijk is het af en toe nodig je hart te luchten, misschien eens (in gedachten) flink te mopperen op alles en iedereen. Dat lucht even op maar helpt niet. Niet op lange termijn.
Laten we het systematisch aanpakken. Dat kunnen we, dat is ons werk. Van probleem naar oplossing, bijvoorbeeld met klinisch redeneren, en het inschakelen van andere disciplines. Op een creatieve manier.
Het doel is: passende zorg voor iedereen die dat nodig heeft. Een zo zorgonafhankelijk mogelijk leven voor onze cliënt.
Laten we ook eens kritisch kijken naar wat we doen: overnemen of ondersteunen. Zelfredzaamheid aanleren of afhankelijk maken.
Het is niet altijd makkelijk. Zo hebben cliënten verwachtingen van de zorg. Vaak niet reëel voor deze tijd en eigenlijk gebaseerd op het verleden.
Andere zorgverleners ook. De huisarts zegt (of patiënt begrijpt) dat er 2x daags zorg moet komen. Dat schept verwachtingen. Of de transferverpleegkundige of familie vraagt 3x daags zorg aan. De wijkverpleging wordt gevraagd te zorgen voor de cliënt.
Het is beter om duidelijk te krijgen wat de cliënt nog wél kan. Hoe wil hij zijn leven leiden, wat zijn zoal zijn mogelijkheden en waar liggen zijn beperkingen. Dan kunnen we samen met de cliënt, en zijn omgeving, kijken hoe we dat aanpakken.
Vanuit de gedachte dat een zo zelfredzaam mogelijk bestaan het doel is. Zelfredzaam, in de zin van (zo) onafhankelijk (mogelijk) zijn van professionele zorg. Wij moeten zorgen dát, niet zorgen vóór!
Dat vraagt creativiteit, inventiviteit, doorzettingsvermogen, en kennis van zaken. Van alle partijen. Dan verlangen we geen onmogelijke dingen van elkaar. Dan zetten we elkaar niet voor het blok.
We kunnen niet alles oplossen. Maar we kunnen wel ons deel bijdragen. Een beetje verlichten misschien. Voor onze cliënten en voor onszelf.
Zo houden we meer plezier in ons werk en scheppen we meer ruimte om zoveel mogelijk cliënten van dienst te zijn. Dan klopt het: ‘Maak je geen zorgen, ik zorg!’ Met veel plezier.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account