Afstand houden, beschermende kleding en een masker dragen: veiligheid staat voorop in de wijkverpleging. Maar waar blijven de nabijheid en het menselijk contact, vraagt Annemiek zich af.
Afstand houden. Anderhalve meter. Omdat dat in de zorg niet kan proberen we in de wijk op een andere manier onszelf en onze cliënten te beschermen. Met strikte hygiëne. En mondmaskers, handschoenen en schorten.
Die hygiëne zijn we gewend, daar hebben we alleen een klein schepje bovenop gedaan. Er wordt heel wat meer handalcohol gebruikt. Het enige nadeel dat ik daarvan ondervind is dat ik mijn telefoon niet meer kan ontgrendelen met mijn vingerafdruk. Maar daar is overheen te komen met het intoetsen van de code.
Het aankleden van iemand is wat lastiger met handschoenen aan. Vooral als de cliënt in een rolstoel zit. De kleding gladstrijken tussen rug en rugleuning gaat niet lekker. De handschoenen zijn stroef. Dan maar even de handschoenen uit. Alles mooi glad maar wel wit poeder op de donkere kleding. Ook dat is geen halszaak, even afkloppen en klaar is Kees.
De mondmaskers vind ik het lastigst. Niet het ongemak voor mijzelf maar het effect op de communicatie.
Meneer Metselaar heeft dementie. Het heeft een hele poos geduurd voor hij een beetje kon wennen aan onze mondkapjes en handschoenen. Non-verbale communicatie is bij dementie erg belangrijk. Evenals aanraking. Mondmaskers en handschoenen vormen hier een barrière.
Van mevrouw Klein weten we dat ze ons alleen verstaat als we haar aankijken in het gesprek. Sinds we mondmaskers dragen hebben we ontdekt dat mevrouw meer lipleest dan hoort wat we zeggen. Met alleen hard praten lossen we het probleem niet op.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account