Natuurlijk is Barbara een voorstander van eigen regie van patiënten. Maar soms kost het best wat moeite om de patiënt te laten doen wat verstandig is.
Mevrouw Daalderop is een oud-huisarts en al jaren met pensioen. Nu ligt ze in het ziekenhuis ter observatie, na een aantal TIA’s met spraakstoornissen en uitvalsverschijnselen. Daarnaast heeft ze een te hoge bloeddruk, die wij nu proberen te verlagen met medicatie.
Tijdens de overdracht krijg ik de opdracht om de bloeddruk goed te monitoren. Voor, tijdens en een uur na inname van de medicatie. Met een medicijnbekertje pillen loop ik de kamer van mevrouw binnen. Na onze kennismaking meet ik de bloeddruk, pak een glas water en wil het medicijnbekertje aangeven. ‘O, zet daar maar neer, ik neem ze zo wel in,’ zegt ze.
Ik maak mijn medicijnronde af en besluit toch even terug te gaan. Het bed is leeg en het medicijnbekertje staat onaangeroerd op het nachtkastje. Mevrouw Daalderop komt met haar rollator vanuit de badkamer de kamer in. ‘Ik kwam even kijken of u de medicijnen al had ingenomen,’ zeg ik. Met een ‘jaja, dat ga ik zo meteen doen’, schuifelt mevrouw langs mij heen.
Als ik een uur later het etensblad bij mevrouw wil neerzetten staan de pillen er nog steeds. Inwendig zucht ik. Wederom vraag ik haar ze in te nemen. Ik leg uit dat het de antihypertensiva betreft en dat het belangrijk is dat mevrouw ze op regelmatige tijden inneemt zodat we haar bloeddruk en de werking van de medicatie beter kunnen observeren.
‘Eerst eten; ik wil geen pillen op mijn lege maag,’ zegt mevrouw. Ik spreek met haar af dat ze na het eten de medicijnen in zal nemen en dat ik over een uurtje terugkom voor de bloeddrukmeting. Mevrouw knikt kort. Niet geheel overtuigd loop ik de kamer af en stort me weer op andere werkzaamheden.
Patiënten die hun medicatie niet innemen, plaatsen ons voor een dilemma. Want patiënten moeten hun eigen regie behouden. Je kunt mensen niet verplichten pillen te slikken. Je kunt er ook moeilijk als een politieagent naast blijven staan. Uiteindelijk is het de verantwoordelijkheid van de patiënt zelf toch? Onze taak als verpleegkundige is om de patiënt alle informatie te geven die nodig is om zelf de beste beslissing te nemen. Mevrouw Daalderop had volgens mij alle informatie goed begrepen.
Na een uur keer ik naar mevrouw terug om de bloeddruk te meten. Deze is onveranderd hoog. Het etensblad is intussen opgehaald door een collega. Ik kan niet meer controleren of het medicijnbekertje leeg was. Mevrouw kan zich niet herinneren of ze de medicijnen heeft ingenomen, maar ‘ze denkt van wel’. Mijn collega heeft helemaal geen medicijnbekertje gezien.
Ik zucht hardop. Nu ben ik – tijdens mijn toch al drukke avonddienst – al 2 uur bezig met een pil. Ik voel mij verantwoordelijk voor mijn patiënten en wil goede zorg leveren. In dit geval de bloeddruk en nieuwe medicatie goed observeren.
Eigen regie voor patiënten is belangrijk, maar willen we samen een goede film maken, dan mogen ze ook best kritisch naar hun eigen rol kijken.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account