Als verpleegkundige doe je je best om corona buiten de deur te houden. De werkdruk is hoog. Het frustreert dan dat je ondanks je goeie bedoelingen door anti-vaccineerders op social media agressief wordt bejegend. Het overkwam Barbara.
‘Het ziekteverzuim is gestegen tot het hoogste niveau in 18 jaar, vooral in de zorg zijn veel werknemers ziek’.1 Als ik dit in de krant lees kan ik een cynische reactie niet onderdrukken.
Je verwacht het niet hè, dat zorgmedewerkers met bosjes ziek worden, middenin een pandemie, waarin ze vooraan staan om voor zieke mensen te zorgen? Na 8 uur rennen en vliegen, zorgen en verzorgen gaan we eigenlijk al sinds een hele tijd moe, maar niet echt voldaan naar huis. Het werk is zelden klaar.
De werkdruk is hoog. Hoger dan ooit. Collega’s die ziek worden of zich (moeten) laten testen. Met een burn-out door die toegenomen werkdruk. Langdurig moeten werken onder spanning, met angst om besmet te raken of anderen te besmetten, het hakt er flink in.
Daar komt nog iets bij. Ik merk de laatste tijd een hoop frustratie en zwaarmoedigheid bij collega’s, en mijzelf. Want waar we maanden geleden nog bejubeld en openlijk gewaardeerd werden om ons werk, lijkt het tij nu echt te zijn gekeerd.
Er zijn mensen tegen alle coronamaatregelen, tegen het dragen van mondkapjes, tegen vaccinaties, tegen corona in het algemeen en tegen de regering. De complottheorieën zijn niet aan te slepen. De ene nog ongeloofwaardiger dan de andere. De felheid en de agressie waarmee deze mensen hun ideeën verdedigen nemen serieus bedreigende vormen aan.
Zorgmedewerkers zijn tegenwoordig, gelukkig, steeds zichtbaarder op de sociale media. Door ons podium te pakken geven we een inkijkje in de zorgwereld. Helaas zie ik dat verpleegkundigen en verzorgenden de laatste tijd steeds heftiger onder vuur liggen.
Zo vond ik mijn twitterberichtjes, gekopieerd en geplakt, terug op een site voor mensen die tegen coronavaccinaties zijn. Ik werd bespot en uitgemaakt voor ‘domme trut’ omdat ik mij had ‘laten volspuiten met het covid-19-virus en nu zelf corona had gekregen. Eigen schuld, dikke bult.’
Het erge is dat deze mensen verkondigen dat verpleegkundigen niet te vertrouwen zijn en dat ze zich ‘nooit van hun leven laten verplegen door gevaccineerde zorgverleners’. En dat is nog een milde uitspraak. Mijn twitteraccount heb ik door alle bedreigingen achter een slotje moeten zetten.
En als ik naar het nieuws kijk, zakt de moed mij in de schoenen. De coronacrisis is naast een gezondheidscrisis en een economische crisis ook echt een maatschappelijke crisis. Mensen staan als kemphanen en met gebalde vuisten tegenover elkaar. Niemand weet hoe lang dit nog gaat duren. En die uitzichtloosheid maakt mensen angstig.
Die angst en onzekerheid leeft ook bij zorgmedewerkers. Hoe lang gaan wíj dit nog volhouden? Hoe houden we de moed erin? Want naast ons werk zijn wij ook bezorgde burgers, mantelzorgers voor onze ouders en thuisonderwijzers voor onze kinderen. Er wordt veel van ons gevraagd.
Om de balans nog enigszins in evenwicht te houden is het nu júist belangrijk om ook aan jezelf te denken. Bewust tijd voor jezelf inplannen is niet egoïstisch. Soms is daarvoor een kleine verandering van denken nodig. Zo laat ik tegenwoordig de honden niet ‘snel even uit’, maar neem ik ze mee op míjn batterijopladende wandeling.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account