Verzorgende Conny vangt een gesprek op tussen twee familieleden. ‘Ik moet er niet aan denken hier te wonen!’
Als het lekker weer is kunnen wij tijdens de lunchpauze gebruik maken van een terras. Daar kan iedereen plaatsnemen, cliënten, bezoek en personeel. Het terras was al aardig vol en ik nam plaats achter twee personen. Zij zaten met de rug naar mij toe en waren druk in gesprek. Ik kon letterlijk horen waar zij het over hadden.
Ze waren aan het discussiëren of ze op hun oude dag hier wel wilde wonen. ‘Nou, ik moet er niet aan denken!’ zei de vrouw welke nog jong was. De andere dame zag er duidelijk ouder uit en knikte bevestigend. Ze zei dat ze diep respect had voor de zusters. ‘Ik vind het zo knap dat die meiden zo krachtig en positief blijven. Er kan altijd een glimlach af en als ik zie hoe ze rennen… Dat ze het vol kunnen houden!’
‘Ja, ik was allang luid gillend weggelopen,’ lachte de jongere dame, ‘Opa is niet de makkelijkste. Bij hem moet iemand echt veel geduld kunnen opbrengen.’ En toen op een wat zachtere toon: ‘En wat denk je van het wassen van al die mensen. En het helpen met de wc enzo…? Nee, dank je wel, en dat alles voor een hongerloontje. Ik ben blij dat er mensen zijn die dit alles met liefde kunnen doen.’ Ze keek op haar horloge en zei: ‘Kom mama, opa zal nu wel klaar zijn met het eten.’ Ze stonden op en liepen het gebouw in.
Ik voelde mij best wel trots op dat moment. Ons werk wordt gelukkig zeker gewaardeerd. Indirect zag ik het gesprek als een groot compliment!
Lees ook de vorige blog van Conny: ‘Ik voelde het scheermes in het vlees zakken’ >>
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account