Gelukkig weten de zorgverleners wel beter. Het werken in de zorg is één van de meest mooie beroepen die er bestaan. Natuurlijk zijn er vele dingen die anders kunnen en moeten in de ouderenzorg. Maar het werk op zich met de cliënten geeft mij zoveel voldoening. Hoe mooi is het als je iemand die verdrietig is weer kan laten lachen? Of wanneer iemand ergens angst over heeft, deze kunt wegnemen? Vaak alleen al door er gewoon over te praten. Het hoeft niet altijd een ingewikkeld probleem te zijn. Maar iemand die op leeftijd is kan meestal de dingen niet meer zo goed verwerken en heeft hierbij een duwtje of een schouder nodig om even uit te huilen.
Intens verdrietig huilen
Dit maakte ik laatst mee met een cliënt van mij in de ochtendzorg. Bij binnenkomst van haar appartement lag ze zo intens verdrietig te huilen in bed. Ze was ervan overtuigd dat ze ging sterven. Ze bleef maar huilen, wat ik ook probeerde te zeggen om haar te troosten. Ten einde raad ben ik maar naast haar gaan liggen, met mijn arm om haar heen geslagen. Toen werd ze rustig en uiteindelijk stil. Even hebben we zo gelegen en ze maakte aanstalten om overeind te komen. Ze keek recht in mijn ogen en zei alleen maar: ‘Dank je wel, lieve zuster. Dank je wel…’
Lees ook deze blog van Conny: ‘Ik erger mij aan een cliënt die niets goed vindt’
Héérlijk, zo herkenbaar!!
Misschien wel goed dat er mensen zijn die dit kunnen maar ik vind dit echt niet passen bij ons werk. Dit kan verwachtingen scheppen bij cliënten die collega's niet waar kunnen/willen maken.
Ik vind het een geweldige actie helemaal vanuit het hart.
We zijn geen robots met protocollen en als een arm of een omhelzing troost is het altijd goed. We werken niet in een fabriek maar met mensen en met gevoelens en emoties.
Als die worden verboden omdat het niet past in ons werk dan is er iets fout met ons of met ons beroep.