Blog Evelyn: ‘De kunst is om niet alles klakkeloos aan te nemen’

Voordat ik ambassadeur werd voor de wijkverpleging was ik al nieuwsgierig en kritisch en had ik lef en enige ongehoorzaamheid in me. Maar met alleen die eigenschappen kom je niet tot structurele oplossingen van knelpunten in de praktijk. Ik deed mee aan het traject om te zorgen dat dit wél lukte, want wie weet het beste wat de zorg in de wijk nodig heeft dan wij zelf als wijkverpleegkundige?

Al vanaf de start van het traject veranderde iets in mijn werk. Ik durfde op te staan voor de belangen van de beroepsgroep en van cliënten. Datgeen wat goede zorg belemmerde maakte ik zichtbaar en samen met beleid of politiek werkte ik aan oplossingen. Ik leerde wie belanghebbenden zijn bij zo’n probleem en hoe ik dit aanpak.

Een voorbeeld. In mijn wijk staan veel flats, waar steeds meer (kwetsbare en zorgbehoevende) ouderen komen wonen. Ik constateerde dat zij geen alarmering kunnen afsluiten omdat wij niet bij de centrale ingang naar binnen kunnen. Bij verschillende netwerkpartners heb ik het probleem aangekaart, maar zij konden het niet oplossen. Uiteindelijk ben ik samen met mijn bestuurder en de bestuurder van de woningstichting in de wijk gaan kijken. Ik liet het onmisbare en onzichtbare dagelijkse werk zien van de wijkverpleging. Wij hebben steeds meer huurders van hen in zorg, maar kunnen niet binnen in geval van nood. De woonstichting had daar nooit aan gedacht. De bestuurder vroeg: ‘Wat heb je nodig?’ Het antwoord was simpel: ‘Een sleutel van de centrale ingang.’

Het werkt ook andersom, van ideeën op landelijk niveau maken we ook een vertaalslag naar de praktijk. De ontwikkelingen van de #meerzorgminderpapier actie hebben we ook binnen de organisatie weten in te brengen. In samenwerking met de Raad van Bestuur, beleidsmakers en collega wijkverpleegkundigen proberen we dingen los te laten. Wij zijn gestopt om ieder half jaar een arbo-checklist of risicosignalering verplicht in te vullen. Het invullen van dergelijke formulieren moet gebeuren naar professionele inschatting en daarbij bijdragen aan het verpleegkundig denken.

Ik denk dat iedere verpleegkundige een ambassadeur moet zijn van zijn vak. Als je om je heen kijkt zijn er genoeg verpleegkundigen die hun nek uitsteken en die zich hard maken voor goede zorg. Verpleegkundigen die het verschil maken. Die verpleegkundigen zijn net zo goed ambassadeurs.

Belangrijk is dat je kritisch blijft. Neem niet alles klakkeloos aan, maar onderzoek het. Waarom doen we de dingen die we doen, en wat staat er dan in de weg voor goede zorg? Durf die vraag aan elkaar te blijven stellen. Droom van de ideale situatie en kijk wie of wat je daarvoor nodig hebt!