Hugo betwijfelt of hbo-verpleegkundigen geïnteresseerd zijn in de begeleiding van mensen met dementie thuis. Toch is er mogelijk een uitweg.
Wat moeilijk was ging hij uit de weg. Aanvankelijk een nuttige strategie, maar uiteindelijk werd alles moeilijk, zelfs het klaarmaken van een ontbijtje, dus deed hij niets meer, behalve op de bank zitten.
Zijn ondraaglijke passiviteit maakt zijn echtgenote wanhopig. Jarenlange irritatie over alles wat misging en vergeten werd is langzaam overgegaan in haat. De diagnose voorkwam ternauwernood een echtscheiding, mede op aandringen van de kinderen, maar van een fijne oude dag is allesbehalve sprake. Hij durft niks meer, uit angst voor de toorn van zijn vrouw. Zij is verbitterd. Misschien heeft ze nog tien goede jaren. Moet ze die echt doorbrengen met een dementerende man waarvoor ze geen liefde meer voelt?
Onlangs presenteerde V&VN het profiel van de toekomstige dementieverpleegkundige. Een lijvig rapport waarin de complexiteit van het werkveld en allerlei competenties omschreven staan. Juist omdat de thuissituatie van mensen met dementie zo ingewikkeld is heeft de dementieverpleegkundige volgens de auteurs een HBO-V achtergrond nodig, aangevuld met een vervolgopleiding. Met de komst van de dementieverpleegkundige zal de huidige casemanager verdwijnen.
Als dementieverpleegkundige begeleid je mensen als Onno de Gooijer en zijn vrouw. Het vergt veel kennis, ervaring, inlevings- en doorzettingsvermogen om voor beiden van betekenis te zijn. Ik vraag me af of een hbo-v achtergrond daarvoor geschikt is. De opleiding is momenteel vooral gericht op het ontwikkelen van verpleegtechnische vaardigheden en een goede klinische blik. De thuissituatie van mensen met dementie – en alles wat daarbij komt kijken – komt nauwelijks aan de orde. Daarnaast betwijfel ik of hbo-verpleegkundigen wel geïnteresseerd zijn in de begeleiding van mensen met dementie in de thuissituatie. Is het niet veel spannender op de recovery, de CCU of op de ambulance? Juist omdat er al een tekort is aan hbo’ers zal het moeilijk werven zijn.
Toch is er mogelijk een uitweg. Wie in het begin van zijn opleiding al veelvuldig in aanraking komt met dementie in verschillende fases van het ziekteproces zal deskundigheid, ervaring en inlevingsvermogen opbouwen. Anderzijds zal de student misschien wel interesse ontwikkelen voor een carrière in die richting. In het Amerikaanse Chicago bestaat er voor geneeskunde studenten een buddyprogramma. Vanaf het eerste studiejaar worden artsen in spe als maatje gekoppeld aan mensen met dementie in de thuissituatie. Gedurende hun hele opleiding gaan ze wekelijks op bezoek. De resultaten zijn goed. Veel relaties blijven na de studie intact en artsen vinden dat ze beter functioneren door het maatjesprogramma. Misschien kunnen we binnen de Hbo-v ook zo’n maatjesprogramma opzetten? Dat is sowieso nuttig. Heus niet iedereen zal vervolgens kiezen voor een carrière als dementieverpleegkundige, maar ook als je op de recovery, de CCU of op de ambulance werkt draag je regelmatig zorg voor mensen met dementie.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account