Hugo werkt momenteel als onderzoeker bij de Dementieverhalenbank en zet zodoende bijna nooit meer een voet in het ziekenhuis. Hij kijkt met gemengde gevoelens terug op die tijd.
Het begon met een onderzoeksklus voor de Dementie Verhalenbank. Drie maanden zou het in beslag nemen. Tijdelijk slechts een dag in de week in het ziekenhuis. Maar het onderzoek bleek omvangrijker dan gedacht. Ook het ene dagje in de week had ik echt nodig om het rapport af te krijgen. Ondertussen dijde mijn takenpakket binnen de organisatie uit. Voor ik het wist was ik projectleider van de Proeftuin Sociale Benadering Dementie. Dat wat ik al jaren zocht in het ziekenhuis – persoonlijke ontwikkeling – vond ik daarbuiten.
Zie ook >>> Blog Hugo: ‘De deskundigheid van de casemanager’
Onlangs fietste ik langs het ziekenhuis. Ruim een jaar is het nu geleden dat ik daar, in dat grote gebouw, voor het laatst medicijnen deelde en kwaliteitsindicatoren afvinkte op de computer. Ergens ervaar ik opluchting. Nooit meer hoef ik een reanimatie uit te voeren die bij voorbaat kansloos is. Nooit meer hoef ik sondevoeding te geven aan stervende mensen. Als verpleegkundige aan het bed voelde ik me kwetsbaar. Beleid uitvoerend dat in mijn ogen schadelijk was voor de patiënt, maar waar ik mij niet aan kon onttrekken. Meer dan ooit heb ik nu regie over mezelf. Desondanks overheerst verlies. Afscheid nemen is een beetje sterven. Ik voel me een profvoetballer die zijn laatste wedstrijd heeft gespeeld. Wat rest is een blik op de prijzenkast.
Ik heb weleens een leven gered toen ik nog leerling was. Een man werd onwel. Hij was nog bij bewustzijn. Ik wilde het reanimatieteam bellen, maar dat mocht niet van de oudste van dienst. Hij was immers nog bij bewustzijn. Ik deed het toch. Precies op het moment dat het team arriveerde stopte hij met ademen. De intensivist bedankte me in het bijzijn van al mijn collega’s. Twee weken later verliet de man lopend het ziekenhuis.
Trotser ben ik op een conflict dat is bijgelegd. Slaande ruzie had ik met de dokter. Schreeuwend tegen elkaar op de gang, de schoonheidsprijs verdient het niet. Maar we hebben daar vervolgens goed over gesproken en beiden in de spiegel gekeken. De prima samenwerking die daarop volgde geeft mij nog steeds een bijzonder gevoel. Wonderlijk hoe zoiets als ruzie mensen dichter bij elkaar kan brengen.
De meeste voldoening heb ik gehaald uit het begeleiden van leerlingen. Zie de mens, die boodschap heb ik altijd proberen over te brengen. Voor studenten niet altijd makkelijk. Dan ligt daar een man na een grote buikoperatie aan zes pompen die je allemaal in de gaten moet houden. Probeer daar maar eens overheen te kijken, naar de persoon waar al die slangetjes in en uit gaan. Wie is die meneer eigenlijk? En hoe kunnen we hem een veilig gevoel geven? Wanneer studenten groeien, hun rol pakken, dat is het mooiste wat er is. Een patiënt wilde afscheid nemen van zijn stervende echtgenote in het hospice. De verzekeraar weigerde de ambulance te betalen. Verpleegkundige Thijs Fransen accepteerde dat niet en regelde eigenhandig een ambulance voor de man. Als een oud-leerling zich zo fantastisch manifesteert, dan weet je dat je het ziekenhuis met een gerust hart kunt verlaten.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account