Als je dingen wilt veranderen in de zorgpraktijk, doe dat dan niet in de vorm van een project, adviseert Hugo. ‘Een project is niets meer dan een ontstekingsreactie op zorgvernieuwing.’
Op het symposium over dementiezorg presenteren vier verpleegkundigen het project waar ze afgelopen jaren met hart en ziel aan hebben gewerkt. Het is de bedoeling het publiek te inspireren en aanvankelijk lukt dat. Het ene resultaat is nog mooier dan het andere. Vooral de app waarin patiënten, zorgverleners en mantelzorgers met elkaar kunnen overleggen maakt indruk; uitstel van opname en een hogere kwaliteit van leven. Geweldig toch?
De sfeer is hoopvol. Gaat het ons dan toch lukken de grijze golf die ons komend decennium te wachten staat op te vangen? Helaas. Een mevrouw steekt haar vinger op en krijgt de microfoon. Ze gaat staan, kucht even en stelt vervolgens de vraag die alle energie uit de zaal trekt: ‘Hoe staat het met de continuïteit? Zijn al deze projecten onderdeel geworden van de reguliere zorg?’
De dagvoorzitter kijkt hoopvol naar de verpleegkundigen op het podium. Wie mag ze het woord geven? Er wordt wat gestameld. Een verpleegkundige kijkt naar de grond in de hoop daarmee onzichtbaar te worden. Na veel omwegen wordt duidelijk dat alle vier de projecten zijn stopgezet; geen geld, geen draagvlak, te moeilijk om in te passen in de dagelijkse praktijk, of zorgverleners zijn zo druk dat ze geen tijd hebben voor nieuwe dingen.
Ik moest denken aan mijn eigen project. We zouden continuïteit van zorg creëren na de diagnose dementie. Patiënten en hun naasten kregen een pakket aan ondersteuning dat aansloot op hun behoeften. In de pilot functioneerde het goed. Maar toen de projectfinanciering op was ging iedereen gewoon weer op de oude voet verder, op basis van precies dezelfde argumenten. De projectmanager vond een nieuw speeltje. Een aantal mensen raakten hun baan kwijt. Patiënten en hun naasten verloren de passende ondersteuning waar ze net een beetje aan gewend waren geraakt.
Inmiddels weet ik; als je echt dingen wilt veranderen in de dagelijkse zorgpraktijk, doe het dan niet in de vorm van een project. Ik ben het project zelfs gaan zien als een soort ontstekingsreactie op zorgvernieuwing. Stel: er is een veelbelovend idee om de zaken anders aan te pakken. We kunnen ervoor kiezen het nieuwe meteen te integreren in de dagelijkse praktijk, maar dat roept weerstand op. Critici vragen zich af of het wel werkt en of het echt iets toevoegt. Dat is het begin van de ontstekingsreactie. Vervolgens wordt gekozen voor de projectvorm. Er komt een projectleider, er worden een paar leden aangesteld en het geheel wordt betaald uit een apart projectpotje. De vernieuwing wordt klein gehouden en – net als een ontsteking – zorgvuldig ingekapseld. Buiten het project kan iedereen gewoon op de oude voet verder.
De projectleden gaan enthousiast aan de slag. Het broeit en doet, er gebeurt van alles binnen het kapsel waar de buitenwereld verrassend weinig van meekrijgt. Ondertussen raakt het geldpotje steeds leger, de druk loopt op. En dan knapt de boel open als een rijp abces en is iedereen weer terug bij af. Hoe veranderen we dit? Ik sta overal voor open, zolang er maar geen projectgroep wordt opgericht.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account