De Wet BIG II is inmiddels op sterven na dood. Een prestatie van de beroepsgroep, maar het brengt ook verantwoordelijkheid met zich mee. Wat dan wel? Zo doorgaan? Hugo vraagt het zich af.
Als de Wet BIG II ons íets leert, dan is het dat de afstand tussen beleidsmakers en de praktijk gevaarlijk groot is. Dat minister Bruins geen idee heeft hoe de alledaagse verpleegkundige praktijk eruit ziet, daar kan ik nog begrip voor opbrengen. Zorgelijk wordt het wanneer ziekenhuisbestuurders geen flauw benul hebben van het opleidingsniveau van hun verpleegkundigen. Marieke Schuurmans vertelde daar vorig jaar nog over in een interview met Nursing. Maar dat onze eigen beroepsvereniging V&VN feeling met de praktijk mist? Pijnlijker wordt het niet.
In de basis is het niet zo ingewikkeld. Verpleegkundigen zijn het belangrijkst. Of ze nu hbo, mbo of inservice zijn opgeleid, of ze zich gespecialiseerd hebben of niet: zij vormen het fundament onder de dagelijkse zorg. Zij staan in dienst van de patiënt. En het is vervolgens aan beleidsmakers om verpleegkundigen zo goed mogelijk te faciliteren. Bestuurders en managers staan in dienst van de verpleging, opdat wij als diverse beroepsgroep goed uit de verf komen.
Is hen dat gelukt met het wetsvoorstel BIG II? Komen wij beter uit de verf? Ergens heb ik de neiging die vraag met ja te beantwoorden. Nog nooit las ik zoveel opiniestukken in de krant van verpleegkundigen. Nog nooit zag ik zoveel collega’s zich verenigen tot een krachtige stem. Ik kan oprecht genieten van die energie. Het jammerlijke is dat daar een beroerd voorstel voor nodig was. De mensen die ons moeten faciliteren hebben ons tegen elkaar opgezet, gedevalueerd, angstig voor de toekomst gemaakt en bovenal boos. En waarom? Omdat ze de praktijk niet begrijpen. En waarom is dat? Omdat ze er mijlenver vanaf staan.
De Wet BIG II is inmiddels op sterven na dood. Een prestatie van de beroepsgroep, maar het brengt ook verantwoordelijkheid met zich mee. Wat dan wel? Zo doorgaan? Ook dat is geen goed idee. De ongemakkelijke waarheid is dat mbo’ers het makkelijker hebben dan hbo’ers. Aanpassen moet je je overal. De vraag is waaraan. Zijn hbo’ers in de meerderheid, dan trekken ambitieuze mbo’ers zich daaraan op. Zijn mbo’ers in de meerderheid? Dan heb je als hbo’er vaak een probleem. Overstijgend denken wordt nauwelijks op prijs gesteld. En dan werk je als hbo-verpleegkundige toch al in een organisatie waar een glazen plafond eerder regel dan uitzondering is.
De regieverpleegkundige als nieuw beroep is wellicht een gepasseerd station, het is wel tijd dat we als beroepsgroep regie nemen. We moeten nu echt zelf gaan bepalen hoe we in al onze diversiteit kunnen excelleren. Een mooi bastion om als eerste in te nemen is de HR-afdeling. Wat zou het fijn zijn als daar een verstandige verpleegkundige invloed krijgt. Eentje die oog heeft voor de eisen en uitdagingen van deze tijd, en ieders kwaliteiten. En dat wij, aan het bed en daarbuiten, elkaar de ruimte geven om te ontwikkelen. Samen met alle andere disciplines die dagelijks hun best doen om goede zorg te verlenen. Er is energie genoeg dus aan de slag. De vergrijzing wacht niet op ons.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account