Blog Kim: ‘Help, wat moet ik nu zeggen en doen?’

Het was aan het begin van mijn stage. Ik werkte een avonddienst en nam de zorg voor vier patiënten op mij. Eén van mijn patiënten had gehoopt dat zij vandaag met ontslag mocht.

Na een opname van minstens drie weken was ze er echt aan toe. Helaas kwam de zaalarts ’s middags met het bericht dat het ontslag wegens afwijkende ontstekingswaarden niet kon doorgaan.

Ik was net bezig met het legen van een katheterzak op zaal. Toen de zaalarts weg was en ik mijn werkzaamheden had afgerond liep ik naar haar toe. Ik kon zien dat zij ontzettend baalde.

Ergens voelde ik haar emoties onderhuids broeien. Ik pakte een stoel, ging naast haar zitten en zei: ‘Ik kan me voorstellen dat dit een grote teleurstelling voor u is.’

Meteen barstte mevrouw  in tranen uit. Ik schrok hiervan, want dit had ik totaal niet zien aankomen. Wat moest ik zeggen; welke reactie was nu nodig?

Ik pakte een tissue en een glas water en gaf dit aan haar. Mevrouw deed haar verhaal, en ik zat naast haar te luisteren. Na een tijdje werd ze weer rustig, en ze besloot ons gesprek met ‘Morgen is er weer een nieuwe dag, we gaan ervoor!’

Aan het eind van mijn dienst liep ik de zaal op om gedag te zeggen. Toen ik bij mevrouw was zei ze dat ze het zó gewaardeerd had dat ik even bij haar was gaan zitten. Na ons gesprekje was ze opgelucht.

In de auto naar huis dacht ik er over na. Toen mevrouw ging huilen was ik in mijn hoofd bezig met ‘wat moet ik zeggen/doen?’. Ik voelde me best een beetje ongemakkelijk.

Ik realiseerde me echter dat het niet altijd nodig is om iets te zeggen, er ‘zijn’ was in deze situatie genoeg.

Laat maar gewoon je medeleven zien, door een stoel te pakken en naast iemand te gaan zitten, een hand op de arm te leggen en het verhaal simpelweg aan te horen.

Want dat is soms het enige waar een patiënt behoefte aan heeft: zijn verhaal doen en zich gehoord voelen. Dit was een echte eye-opener voor mij.