Wat zou jouw cliënt willen als de situatie verslechtert? De corona-pandemie is een goede aanleiding om het gesprek aan te gaan over ziekte en de dood, aldus Rob.
Als ic’s daadwerkelijk overbelast raken, moeten artsen immers ‘aan de voordeur selecteren’. In het Draaiboek Pandemie van de NVIC zijn de lijnen voor dat selectieproces uitgezet. Ic’s gaan mensen afwijzen die een ernstige, onderliggende ziekte hebben (anders dan corona) en daardoor een bescheiden kans op overleving van een ic-opname hebben. Denk daarbij aan hartfalen (classificatie: NYHA IV, het eindstadium) of longfalen, waarbij de levensverwachting korter dan een jaar is.
Ook bedlegerige verpleeghuisbewoners en chronische dialysepatiënten (met een contra-indicatie voor een niertransplantatie) komen niet voor een ic-bed in aanmerking. En dat geldt ook voor mensen die op basis van hun leeftijd een korte levensverwachting hebben. Hieronder vallen mensen van 80 en ouder, volgens het Draaiboek.
Als de patiënt heel oud is, een slecht hart heeft en de afgelopen maanden al drie operaties heeft ondergaan, dan kan de arts in samenspraak met de cliënt en familie besluiten dat het niet zinvol is om hem op de intensive care te gaan behandelen”, licht intensivist en voorzitter NVIC Diederik Gommers in De Volkskrant toe. Gelukkig geven al veel mensen, vooral ouderen, bij voorbaat aan niet eens meer naar een ic te willen.
Dat laatste is een goede ontwikkeling wat mij betreft: het medisch-realisme onder de oudere corona-slachtoffers is blijkbaar hoog. Dat scheelt een hoop overbehandeling en onkosten. Het zorgt er ook voor dat de ic-bedden bijna uitsluitend gaan naar mensen van wie de overlevingskansen relatief hoog zijn.
Wat zou jouw cliënt willen als de situatie zich voordoet? De corona-pandemie is een goede aanleiding om daar het gesprek over aan te gaan. Zou jouw cliënt nog op een ic opgenomen willen worden? En heeft hij dit al eens met een naaste besproken, want wat als hij niet meer zelf kan beslissen – wie mag dat dan voor hem doen? Weet die persoon wat belangrijk voor hem is, waar de belangrijke papieren liggen en of jouw cliënt een wils- of zorgverklaring heeft? En – in het slechtste geval – weet hij al hoe zijn eventuele uitvaart er ongeveer uit moet zien? Zo’n gesprek kan voorkómen dat de patiënt pas begint na te denken over die vraag als er sprake is van een acute crisis. In dergelijke tijden is ‘wikken en wegen’ echt een stuk lastiger.
Kortom: de coronapandemie is in feite één lange reclamespot voor vroegtijdige zorgplanning. Mocht er een post-coronatijdperk komen, dan hoop ik dat we met ons allen onthouden hoe belangrijk het is om over dergelijke vragen na te denken en te spreken.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account