Uit de bundel EigenAardigheden (2011):
Hij draagt een bruine leren jas die hem als gegoten zit na jarenlang dragen. Op zijn neus staat een bril met stoer montuur. Het staat goed bij zijn zwartgrijs haar. Klam zweet op zijn voorhoofd. Schichtig beweegt hij heen en weer bij de entree. Zijn eerste aanblik doet nerveus aan. Met mijn voet tussen de deur van zijn appartement probeer ik in contact te komen. Hij had opengedaan, maar wilde de deur direct weer sluiten. Ik was hem voor. Hij voelt waarschijnlijk aan waar mijn bezoek op uitdraait.
Ik spreek hem op een rustige manier aan, tracht hem te kalmeren. Het valt echter niet mee hem tot kalmte te bewegen. Ik zie zijn onrust. Hij komt slecht uit zijn woorden. Wanneer hij mij even in de ogen kijkt, zie ik dat hij bang is. Misschien bang voor wat komen gaat? Zeker is dat de joint van gisteren heeft bijgedragen aan zijn huidige emotie. Mogelijk is er ook sprake van cocaïnegebruik. Ik zal straks een drugstest afnemen.
Hij voelt zich bedreigd. Er is geen sprake van direct gevaar, maar hij ervaart de situatie als bedreigend, veronderstel ik. Zijn angst is op dit moment intens, maar feitelijk is hij levenslang angstig. Een wezenlijke grond hiervoor ontbreekt. En hij ondervindt er sociale problemen door.
Wanneer hij achter mij nog enkele collega’s ziet staan, versterkt met twee man politie, weet hij dat er geen ontkomen meer aan is. Door mijn resolute ‘je loopt nu met ons mee’, benadrukt met mijn armgebaar, komt hij over de drempel. Ik ruik urine. Hij struikelt over zijn woorden wanneer hij wil aangeven dat wij hem niet moeten aanraken, dat hij zelf wel meeloopt. Dat vertrouwen schenk ik hem en dat wordt niet geschaad.
Op de hem welbekende afdeling kan hij drie dagen bijtanken. Drie dagen goed eten, drie dagen goed slapen. Drie dagen heeft hij mensen om hem heen die hem in het hier en nu betrekken. Drie dagen neemt hij op de voorgeschreven tijd zijn medicatie in. Dan is de piek van zijn angsten verdreven. Zo gaat het vaker.
De tweede dag voelt hij zich al meer op zijn gemak. Hij begrijpt nog steeds niet goed waarom hij hier moet zijn, maar hij praat. Zijn wantrouwen is afgenomen. Zijn achterdocht maakt plaats voor ‘social talk’. Hij praat over koetjes en kalfjes, verhaalt over zijn moeder en geanimeerd vertelt hij over een vakantie in Zwitserland. Hij maakt mij deelgenoot van enkele van zijn belevenissen. Maar niet voor lang, want morgen gaat hij weer terug naar zijn eigen optrek.
Ronald is (FACT) psychiatrisch verpleegkundige, onderwijzer en schrijver van de verhalenbundel EigenAardigheden (2011) en TEGENDRAADS (verschijnt in 2013).
Hij blogt over zijn werkzaamheden in de GGz, specifiek de klinische crisiszorg.
Hij heeft voordien functies bekleed als coördinator continuzorg, sociodramaturg, teamleider, hoofd en manager klinische psychiatrie.
www.twitter.com/rothjk
www.eigenaardigheden.nl
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account