Als verpleegkundige loopt Sandra ervaren rond en vindt ze veel gruwelijks vanzelfsprekend. Als docent in opleiding voelt ze dat toch anders.
Het meisje tegenover mij is een jaar of twintig nog maar; ongeveer de helft van mij. Ze sluit met dit gesprek haar opleiding af. Vol zelfvertrouwen, kennis en overtuiging spreekt ze over interventies die zij uitvoerde in de praktijk, waar haar cliënt probeerde zichzelf te beschadigen op meerdere gelegenheden. Ze vertelt het zo knap en kalm.
Zij zou zich beter redden met deze situatie dan ik. Veel beter. Wat doet ze dat goed. Haar docenten (ik mag alleen maar meekijken) bevragen haar en ze weet overal een professioneel, intuïtief en krachtig antwoord op. Wauw.
Maar ondertussen vraag ik mij af: moeten we deze jonge dames en heren al zo belasten met het leven? Want het leven is prachtig, maar ook geregeld heel gruwelijk. Moet je dat echt zo jong al zo keihard leren?
Lees in de blog van de jonge Selma hoe zij de eerste stagedagen in een verpleeghuis ervaart.
Ik vraag me af of zoiets aangeboren is of aangeleerd? Dat je stevig rechtop blijft tussen bloed en dood, pus en ellende, terwijl je zo jong bent. Waar anderen in hun studie goed leren rekenen (en natuurlijk ook daar verantwoordelijkheden voorgeschoteld krijgen) of tekenen, leren corrigeren en beïnvloeden, leren managen of inspireren, leren wij dit. Dat leven eindig is. En dat je dat soms dus kunt voorkomen. Dat mensen zichzelf of anderen de meest verschrikkelijke dingen aan doen. Wat je moet doen als plotseling ergens een pols bloedt of een mes zwaait.
Worden verpleegkundigen (in wording) geboren met een steekje los of een stapje voor, waardoor ze dit kunnen weerstaan en ook nog eens heel logisch vinden? Of leren wij ze hier, op school en in stages dat dat het leven is? Ja, verpleegkundigen leren nog al wat leven inhoudt. Het wrange, heftige, gruwelijke, het diepe verdriet. Maar ook het mooie. Dat het gaat om familie, vrienden, steun, muziek, licht, comfort. Dat pracht en kracht in het allerkleinste schuilt. In een woord, of gewoon in je vingertoppen.
Al die levensverhalen van anderen, prachtig en hartverscheurend, hebben mij gevormd. Vormen nu ook dit meisje, tegenover mij aan tafel. En zij is nu klaar met haar opleiding. Verpleegkundige. Klaar om anderen te inspireren. Klaar om levens aan te raken, te redden en te leiden.
Ik wil wel tegen haar (en al die anderen) róepen: ‘Wat ben je dapper! Maar pas ook op jezelf. Gruwel en ellende doet ook dingen met je. Geniet van je vakantie, voordat je straks aan het werk mag en dit je dagelijkse kost is. Blijf ook dansen en giechelen en hier en daar naïef!’ We feliciteren haar met haar fantastische prestatie. Ze zweeft weg naar haar klasgenoten en vrienden. Dag student. Hallo verpleegkundige.
Lees de vorige blog van Sandra: ‘Zaterdag’ >>
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account