Dit wordt misschien wel de foutste tekst die ik ooit zal schrijven. Misschien brengt het mij in de problemen. Toch wil ik hier mijn gedachten met anderen delen. Over de ingewikkelde materie Tuitjenhorn, je weet wel.
De huisarts die een leven beëindigde met een hoge dosering morfine. Een levensbeëindiging buiten het boekje. Een levensbeëindiging die deze huisarts uiteindelijk ook de kop kostte, de man pleegde zelfmoord.
Ik kan alleen maar raden naar de details van dit verhaal. Ga er vanuit dat de man zijn eigen leven beëindigde, toen de Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ) zich (terecht!) met opgeheven vinger kwam bemoeien. Uiteraard kon dit niet door de beugel.
Maar wat de IGZ niet zag en deze huisarts vermoedelijk wel, was het lijden van de patiënt vóór de gram morfine werd toegediend. Of wellicht het smeken van de familie: ‘Help onze vader. Dit kan zo toch niet, dokter?’
Ik raad alleen maar, maar zie de dokter. Zie mij er als wijkverpleegkundige achter staan. Zie de kromme schouders van de huisarts, die al zovele malen in zijn carrière zo’n schrijnend laatste stuk leven zag. Hij kent echt wel de laatste regels, de landelijke richtlijnen. Maar hij doorziet zo die stervende ogen, met die nog zo krachtige hartslag erachter.
Een hoofd zo moe en angstig. Een lijf zo zwaar en pijnlijk. Een hart dat het leven nog lang niet los lijkt te laten. De dokter weet het. En ik, de verpleegkundige achter hem, weet het ook. Dit gaat nog dagen duren, waarschijnlijk.
Blog Jos: ‘Ik heb geen begrip voor huisarts Tromp’
‘Lijden verlichten, ja. Alle medicatie gebruiken die voorhanden is om dat te bereiken: ja. Maar om op basis van emotie zo extreem te handelen, nee, dat kan niet! Lees de blog van Jos
En voor de zoveelste keer in zijn carrière moet hij de patiëntenogen en de familie informeren over de harde waarheid achter: ‘U hoeft niet te lijden’. Want lijden is gewoonweg niet te voorkomen. En misschien hoort lijden wel bij het leven. Bij het afsluiten en loslaten ervan. Maar hij wil die boodschap niet meer verkopen. Niet nu.
Hij gaat zitten op een krukje, naast het bed in de woonkamer. Hij zucht en zegt dan: ‘U hoeft niet te lijden. Tenminste, niet als ik mij niet helemaal aan de regels houd’. De huisarts kijkt naar de man in bed. Hij kent de man uit zijn dorp al zijn hele leven. Deze man, waar hij altijd zijn aardappels van kocht. Deze verstokte roker, boordevol prachtige verhalen over vroeger. Er is niet veel van hem over. Hij is graatmager en bijna onzichtbaar wit op het kussen.
Geen mens in de kamer durft iets te zeggen na de woorden van de dokter. De huisarts pakt zijn tas, rammelt wat met flesjes en spuiten. De man in bed legt zijn doorzichtige hand op die van de dokter. Daarna doet de dokter doet zijn kwalijk ding. Hartstikke fout en strafbaar. Maar ik, verpleegkundige achter hem, zou het begrijpen.
Iedereen heeft er een mening over, over deze huisarts met zijn 1000 milligram morfine. Over de fout- en kwalijkheid van deze zaak. Ik ken de details niet, vul ze maar in. Voor hetzelfde geld was deze huisarts een gestoorde gek. Misschien ik ook wel. U mag oordelen.
Wil je reageren? Registreren is heel makkelijk én snel.
Tijdens de Nursing Experience op 3 en 4 december zijn er verschillende workshops rond dit thema:
– Rob Bruntink vertelt in een workshop alle ins en outs van palliatieve sedatie.
– Vrijwilligers van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE) bespreken patiëntenvragen rondom het leveneinde. Hoe ga jij daarmee om – als professional maar ook als mens?
– Joke van Eck geeft handvatten voor laatste zorg en vertelt over regelgeving, rouw, praktische verzorging en begeleiding van naasten.
Meld je aan voor deze workshops
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account