De huishoudelijke hulp wordt wegbezuinigd, de secretaresse op de afdeling is er niet meer: wie loodst de patiënt nog door zorgvolle zorgwereld? Sandra trekt bijkomende taken naar zich toe, maar vraagt zich af wat er van de zorg overblijft.
Verpleegkundigen doen huishoudelijke taken in de thuissituatie. Omdat cliënten geen huishoudelijke hulp meer krijgen. Ik begrijp het volkomen. De goedkopere huishoudelijke hulp moest efficiënt wegbezuinigd. De dure verpleegkundige ziet waar de cliënten mee blijven zitten. Ze hoort de zorgen over klussen die niet lukken. In een verpleegkundige zit rek. Als zij iets vlotter de patiënt wast, kan ze wellicht ook nog even het bed verschonen.
In mijn ziekenhuiswereld zien wij die thuiszorgen niet. Maar ik ken wel het gevoel van dingen willen doen, die anderen laten. Zo is er in mijn ziekenhuis geen afdelingssecretaresse meer. Niet meer nodig, vanwege een fonkelend computersysteem dat alles overneemt van die alwetende, glimlachende collega achter de balie. Sindsdien krijg ik geregeld patiënten aan de lijn die al drie keer zijn doorverbonden. Ze moeten het nog maar even op de volgende afdeling proberen. Mevrouw De Vries wil graag op vakantie, maar de oncoloog verwacht haar als zij in Spanje zit. Iemand stuurde deze afspraak toe over de post, maar niemand in dat grote, digitale ziekenhuis weet wie de datum moet verzetten van dit polibezoek.
Ik trek zoiets naar me toe. Ik bel voor mevrouw De Vries langs kastje en muur tot ik de afspraak heb verzet. En daarna bel ik haar weer, thuis. Daar krijg ik natuurlijk geen cent voor. Het is niet mijn taak en eigenlijk heb ik geen tijd, zegt de pieper in mijn zak. Maar iemand moet deze mensen toch loodsen door de zorgvolle zorgwereld. Want mét computer wordt de zorgeloze wereld van mijn patiënt ineens behoorlijk zorgloos. De patiënt en ik zijn daarover bezorgd.
Wijkverpleegkundigen doen steeds vaker huishoudelijke klusjes bij cliënten thuis. Dat blijkt uit een onderzoek van het VU Medisch Centrum en thuiszorgorganisatie Amstelring. Lees hier meer >>
Het is een gekke wereld met vooruitgang, waardoor we volgens mij achteruit bewegen. Omdat dingen efficiënter moeten, blijft er van de zorg niks over. Zorg is tegenwoordig een kleddernat, zelfdrogend doekje langs je lijf, hopla in de kleren en weg is de zorgverlener weer.
Daar zit je met je verhalen. Ooit keek je uit naar het moment dat de thuiszorger kwam: ‘Koffie? Wist je dat mijn zoon uit Canada binnenkort komt?’ Nu blijf je met al je verhalen zitten en ook nog eens met een vies huis. Tenzij de uiterst efficiënte verpleegkundige nóg minder luistert, dan kan ze de container nog even bij de weg vandaan halen en het afwasje doen.
‘Als we de problemen voor alle cliënten structureel zouden oplossen, kom je met zorgverzekeraars in de knoop’ , vindt wijkverpleegkundige Elfriede Reitsma. Lees haar mening >>
Ik bedenk me dat het al járen geleden is dat ik schreef over het ‘buitenzetten’ van een patiënt. Zij had al twee jaar geen zon op haar gezicht gevoeld; was niet buiten geweest. Wat had ik daar een werk van met al haar slangen en gedoe, door de gangen, naar buiten. Maar wat leverde dat mij persoonlijk (en haar vast ook) veel energie op. Dat was jaren terug. Dat heb ik sindsdien nooit weer gedaan. Zelfde hart, zelfde intenties, maar deze zuster komt daar niet meer aan toe.
‘De zorg’ heet het. Omdat je er zorgen van krijgt om wat échte zorg te krijgen. Ze kunnen het beter ‘de was’ noemen. Zorg wás het. Nu is het was. Wassen en dat was dat.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account