Sandra leest in het nieuws over verpleegkundigen die berispt worden of ontslagen vanwege ‘grensoverschrijdend gedrag’. Maar zij kan er niet zoveel schokkends aan ontdekken. Zijn haar verpleeghersenen niet meer te schokken?
In oktober vorig jaar las ik een bericht op Nursing.nl over een (inmiddels ontslagen) verpleegkundige die twee GGZ-zorgvragers samen had laten douchen en hiervan een geluidsopname had verzonden naar collega’s. Terwijl ik de eerste zinnen las van dit nieuwsbericht, liepen de rillingen over mijn rug. Samen douchen? Geluidsopnames? Wat zijn er voor monsters aan het werk in de zorg? Maar na enige verdieping blijken de zorgvragers al langer een relatie te hebben. De geluidsopnames zouden zijn om met collega’s te ‘overleggen’ dat samen douchen prima kon, toch?
Toevallig werd ook dit jaar, bij dezelfde GGZ-organisatie, een verpleegkundige geschorst. Hij nam eten aan van een cliënt. Voor thuis. Verder had hij een zorgvrager ‘mooi’ genoemd en zijn privélaptop bij een cliënt achtergelaten.
Het tuchtcollege noemde bovengenoemde voorbeelden ‘ernstig grensoverschrijdend’. Ik ken natuurlijk de details niet en omschrijf hier ook nog eens heel kort door de bocht de situatie. Maar ernstig grensoverschrijdend? Moeten we dan voortaan alle complimenten en handreikende hulp laten?
Verpleegkundigen sneuvelen bij bosjes. Ontslagen, berispt, aangepakt, aan de schandpaal genageld. Terwijl ik hierboven niet echt schokkends lees. Maar is dat misschien omdat verpleeghersenen minder te schokken zijn? Zie ik minder kwaad in bloot- en privacydingen, omdat naakt en grensoverschrijden eigenlijk bij ons werk hoort?
Ik schrik niet zomaar van een paar blote billen. Als collega’s vertellen we elkaar af en toe grappen vol galgenhumor, soms met onvriendelijke patiëntenvoorbeelden. Ik heb altijd geroepen dat die enigszins foute grappen horen bij mijn werk. In de teamkamer. Zodat we daarna weer totaal gemeend respectvol en geduldig alle bloot-, bloed- en adrenalinedingen aankunnen.
Maar is dat ook zo? Of raken wij hier en daar grenzen kwijt? Als je een fijn gesprek hebt met je patiënt en je wordt verliefd op hem, ben je dan strafbaar? Als jouw cliënt heerlijk kan koken, jij ontwijkt ziekte-onderwerpen en praat over die gerechten, waarna hij/zij eten voor jou meebrengt, moet je dat dan weigeren? En die rollen mentos en zakken drop, waarmee patiënten zwaaien? Is je zorg onprofessioneel als je die tekenen van waardering aanpakt? Mag de begripvolle hand op de knie?
Ik heb wel eens met een patiënt gesproken over mijn echtscheiding. Niet omdat ik dat per se kwijt wilde. Maar omdat zij tobde met iets soortgelijks en ik open was om te laten zien dat we allemaal kwetsbaar zijn en worstelen met dingen. Ging ik toen te ver?
Ik accepteer nooit een Facebookvriendschapsuitnodiging van een patiënt. Ik geef niet mijn telefoonnummer. Ik houd altijd keurig mijn uniform aan of dicht. Ik flirt niet. Maar ik lach wel. En soms schaterlach ik. Soms knipoog ik. Soms blijf ik wat langer hangen. Omdat ik denk dat dat de zorg ten goede komt. Of omdat ik daar zelf ook van geniet.
Maar kan ik – mens die zoveel bloot zag dat ik blootblind ben, ervaren met aanraken van dat bloot, grens- en lichaamoverschrijdend slangen inbrengend, wassend, oogstarend, bijna niks-vrezend – nog wel inschatten waar grenzen liggen? Of sta ik binnenkort ook in Nursing met een berisping?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account