In de verpleegkunde draag je grote verantwoordelijkheden, schrijft Sandra. Maar de verantwoordelijkheid nemen voor jezelf is lastiger.
Verpleegkundigen nemen die verantwoordelijkheid graag. Omdat onze zorggebruikers ons nodig hebben. Dan is geen brand te gevaarlijk en springen we te hulp. Gave mensen zijn verpleegkundigen.
Maar de verantwoordelijkheid nemen voor jezelf, niet voor de patiënt, dat is anders ‘best nog wel een dingetje’. Ik zie daar dagelijks mensen mee worstelen. Zich ertegen verzetten: ‘Dat ik niet op tijd ben, komt door het verkeer, de brug, dat verkeersplein en mijn kinderen’. Dat ze een bus eerder kunnen nemen, vroeger uit bed kunnen komen, daar hoor ik niemand over.
Zo zeggen mijn studenten bijvoorbeeld dat ze hun toets niet haalden, omdat ik niet helder uitleg. Zou kunnen. Ik moet dat lesgeven ook nog leren. Maar als niemand me vertelt dat ik niet duidelijk ben, leer ik het nooit. En jij dus ook niet.
Ik heb de verantwoordelijkheid om mijn stinkende best te doen voor de studenten. Maar zij hebben ook een verantwoordelijkheid. Om te gaan leren. En natuurlijk hebben zij daarbij drukke zorgbanen, een gezin, een relatiecrisis of een zieke golden retriever. Leven én een opleiding is loeizwaar.
Maar een opleiding volgen en dan niet de tijd nemen om echt iets te leren, dat is toch echt je eigen schuld. Net als een zorgbaan waarin nooit iets verandert. Daarin zit ook een aandeel voor jóuw rekening. Voor je eigen leerproces. Voor jezelf. Je krijgt grip op je baan en leven, als je elke dag iets beter maakt, omdat jij iedere dag een millimeter beleid wijzigt. Of dat nou is: thuis de keukenkastjes efficiënter inrichten of je kind of partner voorzien van feedback over steeds terugkerende rondslingersokken. Of dat je die buurvrouw eens de waarheid zegt. Of dat je die stapels rekeningen nou eens openmaakt om je financiën te overzien. Wat er ook beter kan: neem het heft in handen!
Waanzin is steeds hetzelfde doen en een andere uitkomst verwachten, las ik. Dat is dom inderdaad, maar wie doet dat nou? Maar nu ik erover nadenk: dat is precies wat verpleegkundigen doen (en anderen). We klagen over personeelstekorten, we draaien ons werk weer af als altijd, we gaan naar huis en de volgende dag klagen we weer. Dat dat niet leidt tot een oplossing, zou toch zo langzamerhand duidelijk moeten worden.
When changing nothing, nothing changes. Een waarheid als een koe. Een koe die staat voor jouw persoonlijke leven, de kwaliteit van zorg op jouw afdeling én voor je beroep. Verander! Dat kan groots op de barricaden, maar ook veel kleiner in een gesprek met een collega of leidinggevende. Het kan in samenwerken of zelfreflectie, in gewoon een vraag stellen. Maar doe iets.
We mopperen en schelden op politici, managers, onze OR. Maar daarin zitten wel mensen die verantwoordelijkheden naar zich toe hebben getrokken. Zij hebben vast nog veel te leren. Maar dan moet iemand ze dat wel vertellen!
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account