Een verpleegkundige moet veel kunnen, schrijft Sandra. Hoog vliegen, hard landen, sneller rennen dan het geluid, zwaar tillen, veel weten. Maar ook: onderhandelen.
Dit is geen nieuws. We moesten dat altijd al. Maar we zijn er nog altijd niet goed in. En dat terwijl het eigenlijk allemaal zo simpel is.
We kunnen onderhandelen als de beste, als we iets nodig hebben van een arts of anderen, voor een patiënt. Maar ik bedoel het onderhandelen voor onszelf. Dat blijkt iets moeilijker.
Tijdens intervisie spreek ik een groepje verpleegkundigen in opleiding. Zij dragen een casus aan. Een casus waarbij hun leidinggevende zegt dat de leerlingen volgens het rooster te weinig uren draaiden. Een casus waarbij ze dus deze en volgende maand een paar keer negen of tien dagen achter elkaar moeten werken. Voor deze blog vat ik alleen maar samen wat mijn pientere, lerende studenten zelf zeiden van deze casus.
Houd je eigen boekhouding bij. Verzamel bewijzen. Niet jouw baas moet jouw carrière, uren of euro’s bewaken. Dat moet je zelf doen. Als jij de feiten in handen hebt, kan jou minder overkomen. Als jij zelf je uren narekent, kun je aan de bel trekken, als de rekensom aan het eind van de maand niet klopt. Dan overkomt het je dus niet dat je na drie maanden heel veel meer moet werken.
Stuur geen ik-wil-even-praten-mail vooraf, zeggen mijn studenten. Want dan zet je leidinggevende zich schrap. Jij stapt het gesprek in, maar zij hebben alle ‘wapens’ al klaar liggen op tafel. Stap gewoon binnen bij je leidinggevende of bij van wie je maar iets nodig hebt. Verras ze met je positief kritische vraag.
Schrijven is sowieso gevaarlijk. Jouw schrijven kunnen ze voor altijd vastleggen in je dossier. Jouw zinnen staan stevig. Elke nuance die je vandaag vergeet te noteren, is afwezig, iedere keer als ze je mail nalezen. Hoe breng jij je inlevingsgevoel en goede bedoelingen over?
Vraag tijd om na te denken. Dat doen managers ook. Als jij vraagt om iets dat geld of moeite kost, vragen zij om tijd. Je zou je vraag kunnen vergeten, zij kunnen ondertussen doorsparen, ze kunnen tegenargumenten verzamelen voor een volgende gesprek. En ze hebben helemaal gelijk.
Maar dat kan jij dus ook doen. De volgende keer dat ze je vragen om extra te werken, je contract een beetje aan te passen, een cursus te volgen of juist niet. Vraag om tijd om na te denken. En dan bel je even met thuis of je raadpleegt een collega, slaap er een nachtje over. Pas daarna geef je je antwoord.
En zoek je grenzen. Wees gerust flexibel, maar een grens is een grens. Zoals een huis niet zomaar van straat verandert, zo moet ook jouw grens zijn. Stevig en op een goede fundering. Laat jouw boekhouding jouw fundering zijn. Gegoten in beton vol met jouw zelfvertrouwen, staan jouw grenzen stevig en fier overeind.
Geef aan wat jíj nodig hebt. Maak van jouw wensen niet een verlanglijstje, maar deel mee. Vertel je gesprekspartner hoe kwaliteit, veiligheid, hygiëne – pijlers van excellente zorg – verbeteren met jouw voorstel.
Kortom, wees als een huis: hoog en sterk. Wees als een bedrijf: efficiënt, veilig, winstgevend. Niet alleen jouw baas, baan, cliënten hebben iets nodig. Jij ook. En dat mag.
Aldus mijn wijze studenten, beginnelingen in jullie beroep. Als zij het kunnen…
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account