Sandra maakt zich kwaad over de functiedifferentiatie en de overgangsregeling. ‘Collega’s, pas op jezelf, schreeuw hard, wees kritisch, laat het je niet zomaar overkomen.’
Toen moest dat anders. Logisch. Er waren verschillen in opleiding, dat zou ook verschil moeten maken in de praktijk. En in die soep van verpleegkundigen met allemaal hun individuele, persoonlijke kwaliteiten en beperkingen, gingen bazen toen met een pollepel de plegen verdelen over drie pannetjes.
De mbo- en hbo-verpleegkundigen met verse diploma’s begonnen als junior-verpleegkundigen. Daarna maakte je carrière en werd je verpleegkundige. Van inloopschaal 39 kwam je dan… (tromgeroffel) in schaaltje 40. De hbo-plegen konden bovendien aanspraak maken op een seniortitel. Niet om leeftijd, maar vanwege ervaring, daadkracht en dubbel zo hard werken. De senior verpleegkundige kwam in schaal 45 (we zaten daarvoor allemáál in schaal 45).
We werden verdeeld zoals hierboven. Omdat het fwg-technisch mooier kon. Loontechnisch ging eigenlijk gewoon de helft erop achteruit. Carrière maken hield in: harder werken voor hetzelfde salaris.
Nu komt dan chefkok Bruins met BIG II. Opnieuw gaat die lepel door de soep. Want nu gaan we kaf en koren van elkaar scheiden op basis van de versheid van je diploma. Ik haalde mijn diploma twee decennia terug. En natuurlijk is er heel veel veranderd. Maar hallo, dat veranderde ik toch mee? Ik ging klinisch redeneren, me verdiepen in evidence based nursing. Ik moest wel, want ik moest bijblijven. Ik volgde scholingen, ging digitaal vernieuwen.
Ik leerde van de studenten op mijn afdeling steeds weer nieuws. En van de artsen, de leidinggevenden, van nieuw beleid, van vakliteratuur. En zo bood ik prachtige, gedetailleerde, kwalitatief fantastische zorg.
Maar daar komt die lepel weer. Minister Bruins kwakt mij in de pan van oude diploma’s. Het is óf bijscholen óf accepteren dat ik een treetje lager ben. En junior verpleegkundigen met verse kennis, maar nog weinig ervaring landen in de pan naast me.
Ik gun het ze. Ze hebben hard gewerkt voor dat diploma. Maar ben ik nou minder waard op de arbeidsmarkt, met mijn zielspierballen, creatieve oplossingen, rekbaarheid en daad- en overtuigingskracht?
Dat je, uit school en bij solliciteren wordt geselecteerd op diploma, dat begrijp ik. Maar dat ik daar minder waard van word, dat breekt mijn hart. Dat een minister kan bepalen wat mijn arbeidswaarde is. In plaats van mijn leidinggevende, die mij ziet en hoort.
Dat de plus in ervaring ineens een minpunt wordt. Want laten we eerlijk zijn: hoe meer ervaring, hoe langer het geleden moet zijn dat je diplomeerde. Dat vind ik wel een wonderlijk detail.
Maar mijn grootste zorg is dat Big II werkgevers de gelegenheid geeft om weer te sleutelen aan onze salarissen. En er is vast niemand die zegt: ‘Ben je regieverpleegkundige, dan krijg je nu méér!’ Collega’s, pas op jezelf, schreeuw hard, wees kritisch, laat het je niet zomaar overkomen. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Pannetje.
Ben je het, kokend van woede, oneens met je pan, stempel of salaris, laat het dan maar eens flink in de soep lopen!
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account